Mélanie neemt in haar brief geen blad voor de mond. Eerst beschrijft ze de pijnlijke ontdekking van haar ontrouw en daarna begint ze met een harde aanklacht tegen de minnares van haar man. Met grove eerlijkheid somt ze de strenge regels op waaraan zij zich vanaf nu moeten houden. Van het betalen van alimentatie tot het respecteren van de tijd die je met de kinderen doorbrengt, elke zin is doorspekt van bijtende ironie die de bitterheid van de situatie onderstreept.
Mélanie beperkte zich niet tot woorden, maar nam radicale maatregelen . De persoonlijke bezittingen van de geliefde zijn verdwenen, verbrand of in de prullenbak gegooid. De maîtresse heeft nu de taak om de garderobe van haar nieuwe metgezel aan te vullen.
“ Hij is helemaal van jou!” “
In deze brief sluit Mélanie bovendien elke mogelijkheid tot verzoening met haar ontrouwe echtgenoot uit. Ze verkondigt luidkeels dat hij zijn rol als vader en echtgenoot heeft opgegeven op het moment dat hij de grens van ontrouw overschreed . De minnares krijgt een duidelijke waarschuwing: de komende dagen zullen niet gemakkelijk zijn, want het kan zomaar zijn dat zijn ex-man alle schuld bij haar legt.
Maar Melanie uit haar woede niet alleen. Ze zegt dat ze er alles aan wil doen om haar man bewust te maken van zijn daden, en dat hij haar uiteindelijk net zo erg zal haten als ze nu doet. Na twaalf jaar samenwonen, pocht ze dat ze deze man beter kent dan wie ook en verzekert haar kortstondige rivaal: ” Hij is helemaal van jou!” ”
Jennifer, de minnares die centraal staat in dit schandaal, heeft waarschijnlijk geen oog dichtgedaan sinds ze deze vernietigende brief ontving. Melanie en haar kinderen zullen zich aan deze verandering moeten aanpassen, net als haar ontrouwe echtgenoot en zijn minnares . Hoewel Melanie’s keuze misschien verrassend lijkt, weerspiegelt het misschien een universele waarheid: soms kan het uiten van pijn een schijn van verlichting brengen. Dat kan door middel van een brief, zoals we in dit verhaal zagen.
