“Laat me je eraan herinneren dat dit huis van mij is. Ik heb ze hier laten wonen omdat ze samen een gezin wilden stichten,” vervolgde hij. “Maar als je Natasha behandelt alsof ze wegwerpbaar is, kun je jezelf buitengesloten voelen.” “Met onmiddellijke ingang.”
Logan verbleekte. “Wat… wat zeg je?” »
Meneer Duncan knipperde niet eens met zijn ogen. Ik zeg dat Natasha moet blijven en dat jij moet gaan. Sterker nog, vanaf nu laat ik je zonder geld achter. Ik denk dat al mijn geld en steun weg is. Denk je dat je je zo kunt gedragen? Je vrouw niet respecteren en onze familie in een kwaad daglicht stellen vanwege een midlifecrisis en een 20-jarige golddigger? Niet zolang ik leef.
“Opa!” “.
“Ga nu weg!” »
Toen Logan en Brenda weg waren, liet meneer Duncan mij binnen en legde uit waarom hij gekomen was. “Natasha, mijn zoon vertelde me over jouw en Logans vruchtbaarheidsproblemen, en ik kwam aanbieden om IVF te betalen. »
“Oh, Heer,” stamelde ik. Eindelijk kwamen mijn emoties naar de oppervlakte.
Maar het lijkt erop dat ik net op tijd ben aangekomen om deze ramp in de plaats te zien komen. “Je verdient dit allemaal niet,” vervolgde hij, en ik kon zijn vriendelijkheid nauwelijks verdragen.
Ik slikte de brok in mijn keel weg. “Dank u, meneer Duncan… Ik… wist niet wat ik moest doen, dus ik begon alles in mijn auto te leggen.”
Hij legde geruststellend zijn hand op mijn schouder en schudde zijn hoofd. “Het is niet nodig. Beschouw dit als je eigen huis. Ik regel alle administratieve formaliteiten en maak alles officieel. Dit is tevens mijn excuses dat ik geen betere kleinzoon heb opgevoed.
Ik knikte, terwijl de tranen uit mijn ogen rolden.
In de dagen die volgden, hield meneer Duncan zich aan zijn woord. Mijn naam stond op de akte en Logan werd beroofd van zijn geld en de steun van zijn familie.
Ik hoorde dat Brenda niet lang bleef toen ze erachter kwam dat de bankrekeningen waren gesloten en dat Logan blijkbaar bij vrienden woonde.
Het moet een flinke klap voor zijn ego zijn geweest, want een paar weken na dat tafereel in mijn tuin kwam hij weer terug.
Hij droeg nog steeds dezelfde kleren als die dag en hij zag er afschuwelijk uit.
“Ik heb een fout gemaakt. Ik heb niets meer over. De rest van mijn familie wil me niet helpen. Kun je mijn grootvader bellen?” “Hij zal naar je luisteren,” zei Logan zonder inleiding. “Zo kan ik niet leven.” »
Er was geen sprake van excuses of echt berouw voor wat hij mij heeft aangedaan. Het enige wat hij betreurde, was het verlies van het geld en de invloed van zijn familie.
Ik moest dus de woorden zeggen die iedereen in mijn situatie wilde zeggen. Nee! Je hebt je bed opgemaakt en bent erin gaan liggen. Het was cliché en wreed, maar geloof me, het was op dat moment heel bevredigend.
Zijn gezichtsuitdrukking veranderde onmiddellijk in woede, en voordat hij me kon beledigen, sloeg ik de deur voor zijn neus dicht. Ik kon zijn geschreeuw nog horen, maar zijn woorden raasden met een wraakzuchtige kracht over me heen.
Misschien heb ik later wel medelijden met hem. Maar wat had je dan verwacht? Zelfvoldaan klein kind!
Dit werk is geïnspireerd op echte gebeurtenissen en personen, maar is om creatieve redenen gefictionaliseerd. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te verbeteren. Eventuele gelijkenissen met bestaande personen, levend of overleden, of met bestaande gebeurtenissen berusten op puur toeval en zijn niet de bedoeling van de auteur.
De auteur en uitgever staan niet in voor de juistheid van de gebeurtenissen of de weergave van personages en zijn niet aansprakelijk voor eventuele verkeerde interpretaties. Dit verhaal wordt “zoals het is” aangeboden en de meningen die erin worden geuit, zijn die van de personages en geven niet de mening van de auteur of uitgever weer.
Vertel ons in de reacties op Facebook wat je ervan vindt en deel dit verhaal met je vrienden. Het kan hun dag opvrolijken en hen inspireren.
