Een jongeman in Rotterdam raakt flink geïrriteerd wanneer hij en zijn zusje in een discussie belanden met een handhaver. Volgens hem heeft zijn zusje geen geldig vervoerbewijs en zou ze daar normaal gesproken gewoon een boete voor krijgen. Maar in dit geval loopt het anders. De handhaver weigert namelijk om een boete uit te schrijven en eist in plaats daarvan directe betaling. Doet ze dat niet, dan moet ze mee naar het bureau. Dat schiet bij de broer in het verkeerde keelgat.
De jongeman vermoedt dat er meer speelt. Hij stelt dat de handhaver vandaag door een cameraploeg wordt gevolgd, en zich daarom anders opstelt dan normaal. In zijn woorden: “Hij doet interessant omdat er een camera op hem staat.” Volgens hem zou de handhaver het probleem ook kunnen oplossen door simpelweg een paar verificatievragen te stellen aan zijn zusje. Dat gebeurt echter niet.
De situatie escaleert verbaal. De handhaver blijft kalm en spreekt van een meningsverschil. Maar de jongeman is ervan overtuigd dat hij juridisch gelijk heeft. Hij gooit termen als “feiten” en “procedure” op tafel, en stelt zich op als iemand die weet hoe de regels in elkaar zitten. Misschien zit er inderdaad een kern van waarheid in zijn woorden, maar zijn toon maakt het er niet vriendelijker op.
De discussie wordt feller, zeker wanneer de jongeman de handhaver beschuldigt van machtsmisbruik. Hij voelt zich niet serieus genomen en vindt dat zijn zusje onterecht wordt behandeld. De handhaver weigert echter verder in te gaan op de inhoud van het gesprek en blijft bij zijn standpunt. De regel is duidelijk: wie niet betaalt, gaat mee naar het bureau.
Tot op dat moment is het nog redelijk beheersbaar, maar dan maakt de jongeman een opmerking die de sfeer volledig onderuit haalt. Hij besluit het gesprek af te sluiten met een grove belediging. Een scheldwoord dat op geen enkele manier bijdraagt aan zijn geloofwaardigheid of zijn punt. Wat begon als een discussie over een boete, eindigt als een incident dat zomaar in een tv-programma als Overtreders zou kunnen belanden.
