Een beschadigde nagel, een beetje losgeraakte huid… en voilà, zonder dat je erover nadenkt, bewegen je vingers instinctief naar je mond. Spreekt dit u aan? Wees gerust, u bent niet de enige die zich zorgen maakt! Maar achter dit ogenschijnlijk onschuldige gebaar gaan soms emoties schuil die veel dieper zitten dan ze lijken. Wat als begrijpen waarom we op onze nagels bijten de eerste stap zou zijn om eindelijk van de gewoonte af te komen?
Een gewoonte die vroeg begint… en zonder waarschuwing wortel schiet
Nagelbijten, of kortweg onychofagie , is vaak een reflex die al in de kindertijd ontstaat. En als het eenmaal is ingesleten, kan het ons tot in de volwassenheid blijven achtervolgen, een beetje zoals een hardnekkige oude gewoonte waar we ons niet eens meer bewust van zijn . Bovendien zou bijna één op de drie volwassenen er last van hebben! Maar waarom lijken onze vingers dan in bepaalde situaties een eigen leven te leiden?
Als stress je vingertoppen bereikt
Het meest voorkomende antwoord is één woord: stress . Of u nu een enge film kijkt, wacht op een belangrijk telefoontje of gewoon een drukke dag hebt, nagelbijten kan een snelle manier zijn om te kalmeren. Het is een beetje een korte mentale pauze, een geruststellend gebaar… maar helaas niet zonder gevolgen.
vervolg op de volgende pagina
