We dachten dat we gewoon een leuke avond zouden hebben. Twee vriendinnen, een gezellig restaurantje in het centrum, wat quinoa, veel kletsen en dat heerlijke gevoel van onthechting. Maar wat een rustig etentje had moeten zijn, veranderde in een scène die een thriller waardig was. En laten we zeggen dat we sinds die dag niet meer op dezelfde manier naar onze borden kijken.
Een smakelijke salade… maar één detail intrigeert
Alles leek perfect. De sfeer, de muziek, de prachtig opgemaakte borden. Mijn vriendin, een liefhebber van evenwichtige recepten, had een avocado-quinoasalade gekozen. Net toen ze op het punt stond een hap te nemen, veranderde haar uitdrukking.
“Zie je dat?” vroeg ze, wijzend naar haar vork, die tussen haar bord en haar mond hing. Kleine zwarte stipjes. Minuscuul. Te gewoontjes om willekeurig te zijn, maar discreet genoeg om onopgemerkt te blijven. Destijds dachten we dat het chiazaad was . Ze zijn tenslotte trendy, toch? Maar er klopte iets niet. Dat gevoel van twijfel sloeg al snel om in ongemak.
Als twijfel plaats maakt voor verbazing
En toen… bewogen ze. Ja, deze “zaadjes” zaten niet stil. Bij nadere inspectie waren ze doorschijnend, als kleine belletjes met een donker stipje erin. Insecteneitjes?! Om precies te zijn, bedwantseneitjes van een zeer zeldzame soort. Ons bloed stolde. Een van die surrealistische momenten waarop alles onwerkelijk lijkt, behalve onze instincten die schreeuwen: “Dit is niet normaal.”
Het personeel arriveerde zodra we belden. Ook zij werden bleek. De vaat werd meteen weggehaald. De uitleg volgde snel: “opslagprobleem”, “twijfelachtig product van de leverancier”, “een incident “. Maar op dat moment luisterde niemand meer. We wilden gewoon weg. En snel ook.
