Maar op een dag dwong de overheid hen om naar een tehuis te vertrekken, waar ze hun opleiding konden voortzetten. De scheiding was pijnlijk. Toch verbindt een stille belofte hen: dat ze elkaar weer zullen vinden.
Het verleden komt weer boven en alles verandert
Toen ze meerderjarig werden, kregen Émile en Claire toegang tot de archieven. Een handgeschreven briefje, een initiaal, een vluchtige aanwezigheid: Lise S., 18 jaar oud. Hun biologische moeder. In het geheim verdwenen na een bevalling.
Emile’s woede rommelde als een zomerstorm. Claire probeerde het van haar kant te begrijpen, misschien te verontschuldigen. Maar de waarheid was slechts een klik verwijderd. Lise leidde inmiddels een comfortabel leven en toonde haar succes, liefde en overvloed op sociale media, alsof er nooit iets was gebeurd.
De ijzige confrontatie
Émile vond haar in een chic café. Hij verwachtte geen vergeving of tranen, maar misschien een golf van menselijkheid. Wat hij kreeg was stilte, ontkenning en vluchten. Lise weigerde de foto en haar daad te erkennen.
Ze vertrok, rechtop in haar hakken, en liet een zoon achter die uitgeput was.
Een strijd voor de waarheid
Bij zijn terugkeer sprak Émile eenvoudige maar gewichtige woorden: “Leeg.” Een raam, maar daarachter niets. Hij zocht niet langer moederliefde. Hij zocht rechtvaardigheid.
Want opgeven is één ding. Maar uitwissen, ontkennen, minachten – dat is een keuze. En deze keuze lieten Émile en Claire niet onbeantwoord.
vervolg op de volgende pagina
