“De fiets blijft,” herhaalde ik, waarmee ik het gesprek beëindigde.
Op de ochtend van de begrafenis arriveerde ik vroeg bij de kerk om de dominee te ontmoeten.
Sommige mensen keken me afkeurend aan toen ze de motor hoorden, maar dat vond ik niet erg. Barbara had verwacht dat ik op twee wielen zou aankomen, zoals ik normaal doe.
De dienst was prachtig. Howard en zijn vrouw waren aanwezig, net als de meeste buren. Ze zeiden lieve dingen over Barbara en betuigden hun medeleven. Howard leek zelfs verbaasd dat ik een pak droeg en knikte, alsof ik eindelijk aan zijn verwachtingen had voldaan.
