Ze lieten mij gaan nadat ik 40 jaar op een schoolbus had gereden, alleen maar omdat een paar ouders klaagden.
Hun vriendelijkheid en menselijkheid. Wanneer leerlingen een protest organiseren om Ray terug te halen, komt het schoolbestuur terug op zijn besluit. Ray stemt ermee in zijn laatste maand op zijn manier door te brengen: op zijn Harley naar zijn werk rijden, leerlingen lesgeven over motorveiligheid en zijn motorvrienden – die eigenlijk professionals zijn zoals veteranen, artsen en accountants – uitnodigen voor zijn pensioenceremonie.
In een ontroerend slot vult de gymzaal zich met rozen van oud-leerlingen. Tommy Wilkins, een marinier die Ray ooit door moeilijke tijden heen hielp met fietstochten, spreekt het publiek toe: “Jullie beoordeelden deze mannen op hun uiterlijk, niet op hun hart.”
Mevrouw Westfield verontschuldigt zich. Zelfs haar man geeft toe dat hij vroeger ook reed, maar bang was om veroordeeld te worden. Terwijl Ray en zijn vrienden voor de laatste keer wegrijden, verdwijnt de pijn. De weg voor ons is vrij en het verleden wordt gerespecteerd – niet alleen vanwege Rays jaren als buschauffeur, maar ook vanwege de vele levens die hij heeft geraakt door trouw te blijven aan zichzelf.
Thema’s: Oordeel niet op basis van uiterlijk, tweede kansen, verbergen wie je bent en de vrijheid om echt te zijn.
