Na de begrafenis van zijn vrouw nam Artyom een jong meisje mee naar huis.
“Dit is Elya. Zij wordt je nieuwe moeder,” zei hij.
– Pap… Meen je dat nou? Ben je gek? Hoe kon je mij en mam dit aandoen?
– Jongen, hoe kun je dat nou zeggen? Ik ben geen verrader of moordenaar, zoals je waarschijnlijk denkt. Het leven gaat gewoon door.
– Leven? Je hebt niet eens gewacht tot de aarde op haar kist was neergedaald! Misschien was jij ook wel de klant? Kijk eens hoe snel de ruimte vrijkwam!
– Denis! – Artem verhief zijn stem scherp. – De politie heeft de moordenaar gevonden. Waarom zeg je dit?
– En ik ga op zoek naar de klant. Ik haal mijn certificaat – ik ga rechten studeren, en dan rond ik deze zaak tot een goed einde af. En jij betaalt alles.
– Wat is er met je aan de hand?
– Ik rouw ook om je moeder. Maar we kunnen niet stil blijven staan. Ik heb al heel lang een relatie met Elya.
– Ze is een vreemde voor me. En laat haar overal wonen, maar niet hier. Ik wil die kraai die naar mijn familie kwam pikken, niet zien.
“Ga de kamer uit, Denis,” zei zijn vader luid.
Denis protesteerde niet meer.
– Artjom, ik zei het je toch – het was te vroeg om me hierheen te halen. Je hebt gefaald met Denis. Hij zal me nooit accepteren. Het was beter geweest als je hem naar je ouders had gestuurd.
“Nee,” antwoordde Artyom resoluut.
We gaan samenwonen. Alle drie. Na verloop van tijd zullen jullie aan elkaar wennen. Dit staat niet ter discussie.
Er gingen vier jaren voorbij en Eleanor dacht er steeds vaker over na om een kind te krijgen.
Ze wilde dat het gelach van kinderen weer in huis zou opduiken. Maar voor haar en Artyom gebeurde er niets.
“Elka, laten we wachten,” drong haar man aan. “We hebben alles nog voor ons. We zijn gezond, we hebben alleen tijd nodig.”
Maar Eleanor geloofde niet in “tijd”. Ze vertelde haar vriendin over haar angsten.
‘Neem dan maar een kind van iemand anders,’ stelde ze voor, zonder ook maar een spoor van verbazing.
Bijvoorbeeld van Stas, mijn wettelijke echtgenoot. Knap, gezond, sportschool – alles prima.
– Maar Artyom kan een test doen en ze allebei verwijderen.
– Denk dan zelf na. Stel het niet uit – zolang je jong en mooi bent, heb je de mogelijkheid om dichtbij te blijven.
Eleanor dacht erover na. Ze nam haar eigen plannen.
Die avond wachtte Eleonora thuis op haar man, maar hij belde onverwachts en zei dat hij dringend naar de verre regio Moskou moest vertrekken.
Denis kwam laat opdagen. Eleanor ging ook naar boven. Ze wachtte even, maar kwam toen stilletjes binnen. Toen ze Denis onder de douche zag, liep de vrouw langzaam van achteren naar hem toe en sloeg haar armen om zijn schouders. H
Op dat moment dacht hij nergens aan: niet aan seks, niet aan de gevolgen.
De ochtend begon met stilte en het besef van wat er gebeurd was. Ze werden wakker in zijn bed.
“Wat gaat er nu gebeuren?” mompelde Eleanor.
“Er is niets veranderd,” antwoordde Denis koud.
Je wilde het, ik heb niet geweigerd. Als stiefmoeder ben je onverschillig tegenover mij, maar als vrouw ben je aantrekkelijk. Maar meer ook niet. Ik heb een vriendin, we zijn alleen nog niet zover. Als je het nog eens wilt, klop dan maar aan. Maar ga nu even naar huis. Ik heb nu geen behoefte aan problemen met mijn vader.
Toen haar man voor langere tijd op zakenreis was, bleven ze elkaar ontmoeten.
Eleonora werd zwanger.
– Waarschijnlijk wel. Na zoveel tijd – en zomaar… – zweeg hij even. – En wat ga je doen?
– Ik zal het Artyom vertellen. Hij zal het toch niet controleren?
– Misschien doet hij dat niet. En als hij het wel doet, dan krijg je problemen.
– Dat zal niet gebeuren. We hebben hem laten onderzoeken, hij is er zeker van dat hij gezond is. Hij zal denken dat het gewoon toeval is.
Eleanor luisterde.
“Wat moet ik nu doen?” fluisterde ze.
– Ik vind dat je een abortus moet plegen. Ik zal je niets anders adviseren. En ik wil je zelf ook niet. Niet als echtgenote, niet als stiefmoeder.
“Nee,” zei ze vastberaden.
“Ik zal bevallen. En ik zal Artyom de waarheid vertellen. De kinderen zijn van jou, maar hij zal het nooit weten. Hij zal het niet wagen mij eruit te gooien.
“Het is jouw zaak,” haalde Denis zijn schouders op.
En ik ga niet met je trouwen. En ik zal je ook niet beschermen. Je bent een leugenaar en een avonturier. Als je kinderen krijgt, laat het dan op je geweten zijn. Hoop alleen niet dat mijn vader deze kinderen ooit als de zijne zal erkennen.
Als Artyom thuiskomt, zal ze hem alles vertellen. Laat het zijn wat het zal zijn.
vervolg op de volgende pagina
