ADVERTISEMENT
ADVERTISEMENT

Zijn verloofde vertelde me: “Alleen echte moeders krijgen een plek vooraan.”

Niemand nam het voor mij op.

Ik had een scène kunnen schoppen, maar ik heb ervoor gekozen dat niet te doen. Ik wilde Nathans bruiloft niet verpesten.

“Natuurlijk,” zei ik zachtjes, mijn stem kalm, hoewel ik van binnen voelde trillen. “Ik snap het.”

Ik voelde geen enkel respect toen ik met het cadeau op mijn schoot als een anker naar de achterste rij liep, vechtend tegen de tranen die mijn perfect aangebrachte make-up zouden verpesten. Ik zei tegen mezelf dat het vandaag niet om mij ging. Het ging om Nathan die een nieuw leven begon.

Naarmate er meer mensen binnenkwamen en de rijen tussen ons vulden, voelde ik de ruimte tussen elke lege stoel. Het deed pijn dat ze na zeventien jaar koorts midden in de nacht, hulp op school, voetbalwedstrijden en liefdesverdriet nu gewoon ‘geen echte moeder’ werd genoemd.

Terwijl de mensen opstonden en hun nek naar de deur uitstaken, stond ik ook op. Nathans tijd was gekomen. Ik zou mijn verdriet zijn geluk niet laten verstoren.

De dominee en de mannen liepen naar het altaar en namen hun plaatsen in. Nathan verscheen aan het einde van het gangpad. Ik kreeg er keelpijn van toen ik zag hoe erg hij op Richard leek. Richard zou zo blij zijn geweest.

Nathan liep naar voren. Toen nog een.

Ik herinnerde me de jongen die vroeger over de voetbalvelden rende terwijl ik toekeek en applaudisseerde. Hij had hetzelfde vertrouwde zelfvertrouwen in zijn stap.

Toen stopte hij om de een of andere reden.

Hoewel de muziek doorging, bleef Nathan midden in het gangpad staan. De dominee maakte een zacht “kom op”, maar Nathan bewoog niet.

In plaats daarvan draaide hij zich om. Langzaam. Hij koos ervoor. Hij liep van voor naar achter en keek naar de rijen mensen die zaten.

Totdat hij mij vond.

Hij zei: “Ik moet iets doen voordat ik ga trouwen.” Iemand nam het over toen niemand anders dat wilde, en daarom ben ik hier vandaag.

Er klonk gemompel in de menigte. Ik voelde de vreemde blikken. Nathan liep doelbewust helemaal naar achteren, langs Melissa’s ouders, die in de war waren. Mijn hart bonsde in mijn ribben.

de volgende pagina

ADVERTISEMENT
ADVERTISEMENT

Plaats een reactie