Verhaal 7:
Ik stond op om naar het toilet te gaan in de trein en zag een vrouw op me afkomen die sprekend op mijn zus leek. Dezelfde jas, hetzelfde kapsel, dezelfde manier van lopen. Ik zei zelfs haar naam hardop.
Ze reageerde niet. Ze liep gewoon langs me heen en verdween in een andere auto. Mijn zus stuurde me letterlijk 10 seconden later een berichtje. Ze was thuis, honderden kilometers verderop.
Verhaal 8:
Alleen ter illustratie
Ik verbleef in een oude herberg tijdens een roadtrip. Ik werd midden in de nacht wakker en voelde alsof er iemand vlak naast mijn gezicht ademde. Ik deed het licht aan, er was niemand, de deur nog op slot, de kamer was leeg. Maar de spiegel aan de andere kant van de kamer was beslagen alsof iemand erop had uitgeademd.
Verhaal 9:
Verhaal 10:
In 2011 reden mijn vriendin en ik tijdens een sneeuwstorm over deze oude, nauwelijks gebruikte snelweg. We reden achter een SUV aan toen die plotseling stopte. Ik reed even achteruit om te kijken waarom en zag een vrachtwagen de weg blokkeren. Beide voorportieren stonden open en twee paar voetafdrukken leidden rechtstreeks het bos in.
De vrachtwagen reed, geen schade, geen spoor van iemand in de buurt. Ik stapte uit om te kijken of iemand hulp nodig had, maar kreeg een vreemd voorgevoel. Net toen ik de sporen wilde volgen, riep de SUV-bestuurder dat de vrachtwagen als gestolen was opgegeven. De politie was onderweg, dus we gingen er vandoor.
De volgende dag zag ik online dat de voetafdrukken diep het bos in leidden… en gewoon stopten. Geen aanwijzingen. Gewoon een cirkel van ongerepte sneeuw, alsof ze verdwenen waren. Niemand heeft het ooit begrepen. Het griezelt me nog steeds.
Verhaal 11:
vervolg op de volgende pagina
