Laten we eerlijk zijn: velen van ons hebben onder die ene nachtmerrie-baas gewerkt. De micromanager, de egotripper, degene die je je hele carrièrepad liet twijfelen.
Maar soms neemt karma geen pauze. In deze verzameling waargebeurde verhalen over de werkvloer duiken we in de momenten waarop slechte bazen eindelijk kregen wat ze verdienden. Als je ooit hebt verlangd naar rechtvaardigheid op kantoor, dan zal dit verhaal je zeker bevredigen.
Verhaal 1
Er zat een zwangere serveerster in ons team die zich kapot werkte. Op een dag gaf een vriendelijke klant haar een enorme fooi. De baas hoorde het en eiste dat ze de fooi met hem en de rest van het personeel deelde. Ze zei nee. Ze werd op staande voet ontslagen.
Twee maanden later kreeg haar verhaal online veel aandacht. Mensen waren verontwaardigd over hoe ze behandeld werd en haar bericht kreeg serieuze aandacht. Al snel startte iemand anoniem een inzamelingsactie in haar naam. In slechts een paar weken haalde ze meer dan $ 30.000 op.
Maar in plaats van de winst te pakken en verder te gaan, gebruikte ze het geld om haar eigen zaak te openen – een zaak die uiteindelijk rechtstreeks concurreerde met het restaurant dat haar had laten gaan. Over een comeback gesproken.
Verhaal 2
Ik werkte in een pizzeria in Washington waar de manager constant respectloos stond tegenover het personeel en zichzelf fooien gaf. Op een drukke avond, nadat we meer dan $ 1.000 omzet hadden gedraaid, gaf hij me slechts $ 45 van de $ 105 die ik verdiend had – hij mocht de fooienpot niet eens aanraken. De druppel was toen hij $ 30 uit de kassa pakte en mij met slechts $ 2 achterliet.
Uiteindelijk had het hele team er genoeg van. We stemden allemaal af en stopten tegelijk, met een briefje achter ons: “Aangezien je het leuk vindt om alle fooien te ontvangen, geniet er dan nu van om alleen te werken.”
Verhaal 3
Een paar maanden geleden werd mijn kind erg ziek en kon ik geen kinderopvang vinden. Ik vroeg mijn baas om een vrije dag om op mijn kind te passen, maar hij zei nee – het was “te belangrijk” voor mij om er te zijn. Ik had geen andere keuze dan erheen te gaan en mijn zieke kind bij een last-minute oppas achter te laten.
Later werd ik uitgenodigd om te spreken op een grote conferentie. Ik gebruikte dat platform om een lezing te geven over werk-privébalans en toxisch leiderschap. Ik noemde hem niet bij naam, maar ik zorgde ervoor dat ik zei: “Een ondersteunende baas geeft zijn team de kracht die het verdient – ze negeren hun menselijkheid niet.” Hij zag er zo ongemakkelijk uit. Daarna heeft hij nooit meer zijn verlofverzoeken afgewezen.
Verhaal 4
Terwijl ik door gedeelde bestanden bladerde, kwam ik een document tegen dat mijn baas had gemaakt. Daarin werd het team gerangschikt op basis van ‘potentieel’. Voor de meesten ging het over hun taken of algemene eigenschappen.
Maar onder mijn naam? Alleen maar beledigingen. “Strikt”, “te gefocust op taken” – geen enkele erkenning voor het belangrijke werk dat ik had gedaan of de constante lof die ik van klanten kreeg.
In plaats van hem te confronteren, pakte ik het strategisch aan. Ik begon elk positief klantbericht in onze teamchat te delen met een vriendelijk “gewoon wat positieve vibes delen!”. Daarna meldde ik me vrijwillig aan om een workshop over klantenservice te geven, waar het management erg enthousiast over was.
de volgende pagina
