Hij hoorde doktoren zeggen: ‘Hij gaat vandaag dood’ of ‘Hij zou niet meer moeten leven’ als ze hem passeerden, en hij wilde bewijzen dat ze ongelijk hadden.
Dit is waarschijnlijk de eerste set die werd gebruikt om de verveling van polioslachtoffers te verlichten.
Spiegels op de longen stelden de patiënten in staat om dagelijkse uitzendingen te zien.
En dat is precies wat hij deed!
In 1954 werd hij uit het ziekenhuis ontslagen, maar hij ontdekte al snel dat zijn leven drastisch anders was dan voorheen.
“Mensen mochten me toen niet zo graag”, zei hij tijdens een video-interview in 2021. “Ik had het gevoel dat ze zich ongemakkelijk bij me voelden.”
Maar met de hulp van een therapeut, mevrouw Sullivan, die hem twee keer per week bezocht, begon zijn leven beetje bij beetje te verbeteren. Zijn therapeut had met hem afgesproken dat als hij kon ‘kikkerademen’, een techniek waarbij je lucht in je mond houdt door je tong plat te drukken en je keel te openen, zonder de ijzeren long, en dat gedurende drie minuten, dat ze hem dan een puppy zou geven.
Het was hard werken, maar binnen een jaar kon Paul steeds meer tijd buiten de ijzeren long doorbrengen.
vervolg op de volgende pagina
