Een gehaaste krabbel op een bezorgtas deed me naar mijn achtertuin rennen, wat leidde tot een verontrustende ontdekking die mijn gezin misschien had kunnen redden van iets angstaanjagends. De cryptische notitie van Ravi, onze vaste bezorger, hintte op een gevaar dat nog steeds op de loer lag, een bedreiging die ik niet kon negeren.
Als alleenstaande moeder vertrouw ik vaak op bezorgmaaltijden als ik te moe ben om voor mijn kinderen te koken. Na verloop van tijd werd Ravi meer dan alleen een bekend gezicht; hij was een vriend die high-fives uitdeelde aan mijn kinderen, Kai en Isla, voordat ze vertrokken. Maar vorige dinsdag voelde er iets niet goed. Ravi arriveerde en zag er ongewoon gespannen uit. Hij gaf me ons eten zonder een woord te zeggen en haastte zich terug naar zijn auto, waardoor ik in verwarring achterbleef.
“Wat is er mis met Ravi?” vroeg Kai terwijl hij uit het raam keek.
“Ik weet het niet, maatje. Misschien heeft hij haast,” antwoordde ik, terwijl ik zijn auto de straat uit zag rijden.
Terwijl ik het eten op het aanrecht zette, nog steeds benieuwd naar Ravi’s vreemde gedrag, zag ik iets gekrabbeld op de achterkant van de bezorgtas. Het trillende handschrift trok meteen mijn aandacht, en toen ik het bericht las, was avondeten het laatste waar ik aan dacht.
“CONTROLEER JE PRULLENBAK.”
Mijn hart bonsde toen ik probeerde kalm te blijven voor mijn kinderen. “Waarom wassen jullie niet even af terwijl ik alles klaarmaak?” stelde ik voor, terwijl ik ze uit de keuken stuurde. Toen ze weg waren, rende ik naar de achtertuin, Ravi’s bericht echode in mijn hoofd. Ik liep naar de vuilnisbakken, mijn handen trilden toen ik het deksel van de eerste optilde. Niets bijzonders, gewoon ons gebruikelijke afval. Maar toen ik de tweede bak opende, verstijfde ik. Binnenin, gewikkeld in een oude deken, lag een verzameling handschoenen, een paar kleine gereedschappen en een ongeëtiketteerde fles gevuld met een mysterieuze vloeistof. Paniek schoot door me heen.
“Mam? Gaat het?” Isla’s stem deed me schrikken. Ik deed snel het deksel dicht en draaide me naar haar om met een geforceerde glimlach.
“Ik ben oké, lieverd. Ik controleer even iets. Ga naar binnen, ik kom er zo aan.”
Zodra Isla uit het zicht was, belde ik de sheriff.
Sheriff’s Department, hier spreekt Leona.”
“Leona, hier is Nora. Ik wil dat je onmiddellijk komt. Ik heb iets verontrustends in mijn afval gevonden.”
Leona’s stem werd serieus toen ik de inhoud van het blik beschreef. “Raak niets aan. Ik kom eraan. Blijf binnen bij de kinderen tot ik er ben.”
Nadat ik had opgehangen, kon ik de angst niet meer loslaten. Onze buurt had onlangs een reeks inbraken meegemaakt met griezelig vergelijkbare methoden: chemicaliën om sloten te verzwakken en het zorgvuldig opruimen van bewijsmateriaal. Een huiveringwekkende gedachte schoot door mijn hoofd: mijn huis stond als volgende op de lijst.
“Mam, wat is er aan de hand?” vroeg Kai, die mijn ongemak opmerkte.
“Alles is goed,” verzekerde ik hem, hoewel mijn glimlach geforceerd aanvoelde. “Laten we gaan eten.”
Net toen we begonnen met eten, werd er op de deur geklopt. Ik werd gespannen, maar voelde opluchting toen ik Leona door het kijkgaatje zag.
“Kinderen, blijf hier en eet het eten op,” zei ik voordat ik naar buiten stapte om met haar te praten. Ik legde alles uit aan Leona: Ravi’s briefje, zijn vreemde gedrag en wat ik in de prullenbak vond. Ze luisterde aandachtig en haar ogen speurden de straat af.
zie volgende pagina
