Lydia’s instinct zei dat er iets niet klopte, maar haar man bleef volhouden dat ze overdreef. Toen ging de telefoon. Het gefluister van haar dochter bezorgt haar rillingen over haar rug: “Mam, ik zag net een camera in de kamer.” » Op dat moment besefte Lydia dat haar instinct de hele tijd juist was geweest.
Het leek alsof de klok aan de keukenmuur luider tikte dan normaal, elke seconde leek langer te duren dan normaal.
Lydia zat stijfjes aan tafel, haar armen over elkaar geslagen, haar voeten tikten in een angstig ritme op de koele tegelvloer.
Het schijnsel van de oven wierp flikkerende schaduwen op de muren, de geur van gebraden kip vulde de lucht, maar ze had geen eetlust.
Aan de andere kant van de keuken stond Marc aan het aanrecht. Hij neuriede zachtjes een liedje terwijl hij groenten sneed.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Zijn bewegingen waren traag en ontspannen, zijn schouders losjes, alsof niets ter wereld zijn rust kon verstoren.
Lydia haalde abrupt adem. “Ik kan dit niet,” mompelde ze, haar stem dik van spanning.
Ze deed een stap achteruit van de tafel en stond zo snel op dat de stoel over de tegels schuurde.
“Ik ga haar halen.” »
Mark stopte niet eens met knippen. “Lyd, kom op.” Haar toon was luchtig, alsof ze belachelijk was. “Het is maar een logeerpartijtje.”
Ze draaide zich volledig naar hem toe, haar ogen donker van bezorgdheid. “Zijn eerste logeerpartijtje. Bij Kara.”
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ze pakte haar autosleutels van de tafel en hield ze zo stevig vast dat haar knokkels wit werden.
“Ik heb die vrouw nooit vertrouwd. Zelfs op de middelbare school had ze het altijd op me gemunt.”
Mark keek uiteindelijk op en zuchtte terwijl hij het mes neerlegde. Zijn gezicht stond geduldig, bijna geamuseerd.
“Dat was twintig jaar geleden. Mensen veranderen. Je denkt te veel na.”
Lydia schudde haar hoofd. “Het kan me niet schelen. Ik heb een slecht voorgevoel.”
Mark veegde zijn handen af aan een doek voordat hij een stap in haar richting deed. Hij legde een warme, geruststellende hand op haar arm; zijn aanraking moest rustgevend zijn.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
“Het gaat goed met haar.” “Je moet hem wat onafhankelijkheid geven,” zei hij zachtjes. Zijn stem werd zachter, zoals altijd als hij wilde dat ze kalmeerde. “Vertrouw hem, Lydia. »
Ze sloot even haar ogen en dwong zichzelf om diep adem te halen. Misschien was ze irrationeel.
Misschien had Mark gelijk. Ellie was nog maar een kind, maar ze was niet weerloos. Ze moest zichzelf een beetje laten gaan.
“Misschien heb je wel gelijk…”, gaf ze toe, hoewel de woorden vies smaakten.
Toen ging zijn telefoon.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Het hoge geluid sneed als een mes door de kamer. Lydia pakte zonder na te denken de telefoon van de toonbank en keek nauwelijks naar het scherm voordat ze opnam.
” Liefje ? “
Een seconde lang was het stil. Toen klonk er een zacht, trillend gefluister:
” Mama. “
Lydia klemde haar hand stevig om de telefoon heen. “Ellie?” »
De stem van haar dochter trilt. “Ik zag net een camera in de kamer.”
Lydia’s adem stokte in haar keel.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
“Wat?” zei ze, haar stem plotseling scherp.
‘Een camera,’ herhaalde Ellie, dit keer zachter. “Ze was in de buurt. Ik zag een klein rood lichtje. Ik denk niet dat ze daar hoort te zijn.”
