Moeder krijgt hartkloppingen na telefoontje van dochter voor slaapfeestje ’s avonds laat: ‘Mam, ik zag net een camera in de kamer’ – Verhaal van de dag

Het bloed trok weg uit Lydia’s gezicht. Het slechte gevoel in zijn buik veranderde in iets kouds en echts.

“Ik kom eraan,” zei ze meteen met een vaste stem. Ze pakte haar jas en liep naar de deur.

Blijf waar je bent. Ik kom eraan.

Lydia bonsde zo hard op de deur dat haar knokkels pijn deden, maar het kon haar niets schelen. Zijn pols bonkte in zijn oren en zijn ademhaling was kort en oppervlakkig.

Ze kon nauwelijks verder denken dan de gedachte die steeds maar in haar hoofd bleef hangen: Ellie was hier.

Na wat een eeuwigheid leek te duren, ging de deur eindelijk open. Kara stond daar, met één perfect gevormde wenkbrauw opgetrokken en een glimlach op haar lippen.

Het was geen gastvrije glimlach, maar een glimlach die mensen gebruiken als ze iets proberen te verbergen.

‘Oh, Lydia,’ zei Kara zachtjes, terwijl ze tegen de deurpost leunde. “Ik had niet verwacht je te zien.”

Lydia aarzelde geen seconde. Ze liep zonder een woord langs Kara en liet een spoor van lavendel en een vleugje kunstmatigheid achter, als luxueuze haarlak, dat Kara’s neusgaten vulde zodra ze langs haar liep.

“Ellie?” “riep Lydia met een strakke stem.

Voordat ze nog een stap kon zetten, kwam Ellie aangerend. Ze raakte Lydia’s borst zo hard dat ze een beetje struikelde, maar dat kon haar niets schelen.

Ze sloeg haar armen om haar dochter heen, hield haar stevig vast en voelde het wilde kloppen van Ellie’s hartje tegen het hare.

De vertrouwde geur van aardbeienshampoo vulde Lydia’s neus en bracht haar voor even terug naar de realiteit.

“Gaat het wel?” fluisterde ze, terwijl ze zich net ver genoeg terugtrok om Ellie’s gezicht te bestuderen. Ze pakte de wangen van haar dochter vast met haar handen, op zoek naar tekenen van angst of stress.

Ellie knikte snel en zette grote ogen op. “Ik wist niet wat ik moest doen.”

Lydia’s handen klemden zich om Ellie’s armen. “Het is goed. Je hebt het juiste gedaan.”

Toen draaide Lydia zich om – langzaam en bedachtzaam – en keek Kara aan. Zijn lichaam was verstijfd van woede die hij nauwelijks kon bedwingen. “Ze vond een camera in de kamer.”

Kara deinsde niet terug. Haar gezichtsuitdrukking veranderde helemaal niet, alsof ze dit moment al honderd keer had geoefend.

“Het was niet goed,” zei ze met een klein schouderophalen en haar armen over elkaar.

“Ik heb het daar neergezet omdat iedereen door dat raam kon lopen. Het is voor de veiligheid van mijn dochter.”

Lydia kneep haar ogen samen, haar vingers trilden, verteerd door de drang om iets te pakken – wat dan ook – en het met al haar woede weg te gooien.

“Waarom zag Ellie dan een rood licht?” ” vroeg ze met opeengeklemde tanden. “Als het uit was, waarom stond het dan aan? »

Kara aarzelde voor het eerst. Nauwelijks een fractie van een seconde, maar voor Lydia genoeg om het op te merken.

“Die camera had nooit aan mogen staan,” vervolgde Lydia terwijl ze een stap naar voren deed. Zijn stem, nu hoog, trilde van een ingehouden woede die op het punt stond te exploderen.

“En je excuses interesseren me niet. Ik wil dat de afbeeldingen verwijderd worden – nu.”

Kara zuchtte dramatisch en wreef over haar slapen, alsof het allemaal maar een groot ongemak was.

“Prima,” zei ze, en ze sprak het woord uit alsof ze een kind belachelijk maakte. “Ik zal het wissen. Maar Lydia, je wordt paranoïde.”

Lydia negeerde hem. Ze stak haar hand uit, pakte Ellie’s hand en kneep er stevig in.

“We gaan weg,” zei ze met vaste stem. “En ze komt hier nooit meer terug.”

Ellie klampte zich aan haar zijde vast terwijl ze naar buiten renden. Haar vingertjes klemden zich om Lydia’s vingertjes heen alsof het een reddingslijn was.

Kara zei geen woord meer, maar Lydia voelde haar blik in haar rug branden.

De rit naar huis verliep in een diepe stilte, een stilte die elke centimeter vulde en woog als een zwaar gewicht.

Het enige geluid was het zachte gezoem van de motor en het ritmische geluid van de ruitenwissers tegen het raam.

Lydia klemde zich zo stevig vast aan het stuur dat haar knokkels bleek werden.

Haar kaken waren op slot en ze haalde met grote, afgemeten happen adem terwijl ze probeerde de woede die in haar woedde te bedwingen.

Ze hield haar ogen op de weg gericht, maar haar gedachten raasden door haar hoofd. Elke seconde van wat er net was gebeurd, speelde ze af.

Toen sprak Mark, zijn stem zacht en aarzelend. “Lydia, denk je niet dat je overdrijft?” »

Ze draaide haar hoofd naar hem toe, haar ijzige blik scherp als een mes. “Overdrijf ik?” Zijn stem was scherp en ongelovig.

“Er hing een camera in de kamer waar onze dochter sliep!”

Mark ademde uit en wreef over zijn slaap. “Maar waarom was ze daar?” antwoordde hij. “Om de meisjes te beschermen. Niet om ze te bespioneren. Je doet alsof Kara hier een griezelige reden voor heeft.”

Lydia lachte bitter en schudde haar hoofd. “Verdedig je haar?” »

Mark ging heen en weer op zijn stoel zitten. “Ik zeg dat ze misschien gelijk had.”

Dat is alles. Lydia spotte fel. “Je hebt altijd zijn kant gekozen, toch?” Zelfs op de middelbare school. »

Mark kreunde en rolde met zijn ogen. “Kom op, Lydia. Dat is jaren geleden.”

Ze klemde haar kaken op elkaar en greep het stuur nog steviger vast. “En nu verdedig je haar weer, in plaats van je eigen vrouw te steunen. »

Mark antwoordde niet.

De hele reis door heerste er tussen hen een stilte, intens en onwrikbaar.

De volgende morgen stond Lydia aan het aanrecht, haar armen om een ​​lang gekoelde kop koffie geslagen.

Ze merkte zijn bitterheid nauwelijks op. Haar geest was nog steeds vertroebeld door de onrust van de vorige nacht.

Ze had nauwelijks geslapen. Telkens als ze haar ogen sloot, zag ze Ellie’s angstige gezicht weer en hoorde ze Kara’s neerbuigende stem in haar hoofd echoën.