Toen ik aanbood om met een dakloze vreemdeling te trouwen, dacht ik dat ik alles op een rijtje had. Het leek de perfecte regeling om mijn ouders te pesten zonder voorwaarden. Ik wist niet dat ik een maand later geschokt zou zijn als ik mijn huis binnenstapte.

Ik ben 34 en mijn ouders bleven maar zeuren dat ik een oude vrijster was en nooit zou trouwen. Ze probeerden me aan iedereen te koppelen, wanhopig op zoek naar kleinkinderen. Toen gingen ze over de schreef: ze zeiden dat ik geen cent van hun erfenis zou krijgen, tenzij ik voor mijn 35e zou trouwen. Ik had nog maar een paar maanden te gaan.

Op een dag, toen ik het zat was, zag ik een dakloze man bedelen. Hij was smerig, maar zijn ogen waren vriendelijk. In een opwelling bood ik aan met hem te trouwen. Ik maakte duidelijk: het zou een huwelijk uit verstandsverbijstering zijn. Ik zou hem onderdak, kleding en geld geven, en in ruil daarvoor zou hij zich voordoen als mijn echtgenoot.

Hij heette Stan en hij stemde toe. Ik kocht nieuwe kleren voor hem. Drie dagen later stelde ik hem aan mijn ouders voor als mijn verloofde, en ze waren dolblij.

We trouwden. Een maand later kwam de dag die alles veranderde en me de SCHOK van mijn leven bezorgde.

Het was een gewone dag toen ik thuiskwam van mijn werk. Ik liep het huis binnen en zag Stan. MAAR DIT WAS NIET DE STAN DIE IK KENDE! Weg waren de comfortabele jeans en T-shirts die ik hem had gegeven.

In plaats daarvan droeg hij een strak zwart smokingjasje dat eruit zag alsof het meer kostte dan mijn maandelijkse huur. En in zijn hand hield hij een klein fluwelen doosje.

“Stan. Wat is er aan de hand?”

Hij glimlachte: “Ik wilde je bedanken dat je me hebt geaccepteerd. Je hebt me ongelooflijk gelukkig gemaakt. Ik zou nog gelukkiger zijn als je echt van me hield en mijn vrouw werd, niet alleen in naam, maar ook in het echte leven. Ik werd verliefd op je vanaf het moment dat ik je zag, en de afgelopen maand die we samen hebben doorgebracht, was de gelukkigste van mijn leven. Wil je met me trouwen? Deze keer echt?”

Ik had moeite om te verwerken wat er gebeurde.

“Stan,” zei ik langzaam, “waar heb je het geld voor dit alles vandaan? De smoking, de bloemen en die ring?”

“Ik denk dat het tijd is dat ik je de waarheid vertel,” zei hij. “Kijk, ik heb je nooit verteld hoe ik dakloos ben geworden, omdat het te ingewikkeld was en je in een lastig parket had kunnen brengen. En ik hield zo veel van ons leven samen.”

“Ik raakte dakloos omdat mijn broers besloten me weg te doen en mijn bedrijf over te nemen,” vervolgde hij. “Ze vervalsten documenten, vervalsten mijn handtekeningen en stalen zelfs mijn identiteit. Op een dag zetten ze me af in deze stad, kilometers van huis. Toen ik naar de politie wilde stappen, trokken ze aan touwtjes en ik kreeg nooit hulp. Ze hebben zelfs mijn advocaat omgekocht.”

vervolg op de volgende pagina