Vanaf het moment dat ik de operatiekamer binnenkwam, wist ik dat ik op mijn plek was.
Chirurgie was niet zomaar een carrière – het was mijn roeping. Na jaren van veeleisende training, eindeloze uren en onophoudelijke verwachtingen had ik eindelijk mijn droom bereikt: chirurg worden in een van de beste ziekenhuizen van de stad. Het was alles waar ik voor had gewerkt.
En toen, in één nacht, viel alles uit elkaar.
ADVERTENTIE
Het was laat – ruim na middernacht – toen de deuren van de eerste hulp openvlogen. Ambulancepersoneel reed een vrouw naar binnen, bewusteloos en nauwelijks ademend. Haar huid was bleek, haar ademhaling oppervlakkig.
“Stompe buikwond”, riep een van de hulpverleners. “Mogelijk inwendige bloeding. Geen identiteitsbewijs of verzekering.”
ADVERTENTIE
Ik bekeek haar aandachtig. Ze was jong, misschien eind dertig of begin veertig, maar haar gezicht verraadde een verhaal van ontbering. Ze was dakloos.
Alleen ter illustratie
“De Eerste Hulp wil haar niet opnemen”, fluisterde een verpleegster naast mij.
Het ziekenhuisbeleid was duidelijk: onverzekerde patiënten konden alleen de meest basale zorg krijgen, tenzij de administratie verdere behandeling toestond. Maar er waren op dat moment geen administrateurs beschikbaar.
vervolg op de volgende pagina
