Een beschadigde nagel, een stukje huid dat rafelt… en voilà, zonder erbij na te denken grijpen je vingers instinctief naar je mond. Klinkt dat bekend? Geen zorgen, je bent lang niet de enige die er last van heeft! Maar dit ogenschijnlijk onschuldige gebaar verbergt soms emoties die veel dieper zitten dan ze lijken. Wat als begrijpen waarom we op onze nagels bijten de eerste stap was om eindelijk van deze gewoonte af te komen?
Een gewoonte die vroeg begint… en zonder waarschuwing wortel schiet
Nagelbijten, of kortweg onychofagie , is vaak een reflex die al in de kindertijd begint. En eenmaal ingesleten, kan het ons tot in de volwassenheid achtervolgen, een beetje als een oude, hardnekkige gewoonte waar we ons niet meer echt bewust van zijn . Sterker nog, bijna één op de drie volwassenen heeft er last van! Maar waarom lijken onze vingers in bepaalde situaties dan een eigen leven te leiden?
Als stress je vingertoppen bereikt
Het meest voorkomende antwoord kan in één woord worden samengevat: stress . Of je nu een enge film kijkt, wacht op een belangrijk telefoontje, of gewoon tijdens een drukke dag, nagelbijten is een snelle manier om te kalmeren. Het is een beetje als een korte mentale pauze, een geruststellend gebaar… maar helaas niet zonder gevolgen.
Nog een factor die vaak wordt onderschat: het streven naar perfectie . Sommige mensen willen “perfecte” nagels en “corrigeren” die bij de minste of geringste oneffenheid… door te bijten. Een ware vicieuze cirkel .
En dan zijn er nog de momenten van verveling. Deze handeling kan een automatisme worden, zoals fanatiek met een pen klikken of met je voet tikken. Kortom, je nagels worden een discrete uitlaatklep voor je emoties .
vervolg op de volgende pagina
