Albina maakte zich klaar voor haar werk en herhaalde voor de zoveelste keer dezelfde instructies aan haar man:
—Pas op, niemand mag aanraken wat er in de koelkast staat! Alles wat erin staat is voor mijn verjaardag, die trouwens morgen is! Vergeet niet dat dit allemaal voor mijn vrienden is!
— Ja, dat weet ik nog, — zei Artem met een grimas op zijn gezicht. — Wie gaat dat nou allemaal aanraken, ik ben alleen thuis.
“Je moeder,” antwoordde Albina, terwijl ze zich omdraaide in de deuropening. “Ze komt graag langs als ik er niet ben en knabbelt dan aan wat het lekkerst is in onze koelkast.”
In plaats van te antwoorden, rolde Artem met zijn ogen en vertrok zijn gezicht van woede, waarmee hij zijn vrouw liet zien dat ze zich voor niets zorgen maakte.
Maar Albina maakte zich terecht zorgen. Margarita Ivanovna had een slechte gewoonte: ze checkte altijd de koelkast van haar kinderen en at wat ze wilde.
Ze deed dit alleen als haar schoondochter er niet was en haar zoon te verlegen was om haar te bestraffen.
—Je begrijpt het toch wel? — vroeg Albina terwijl ze wegging. —De rode kaviaar, de zalm, de taart—het is allemaal voor de verjaardag!
—Waarom herhaal je het honderd keer? — zei Artem verontwaardigd. —Ik begreep het de eerste keer al.
Na deze woorden slaakte Albina een zucht van verlichting. Ze hoopte dat haar man zich haar instructies zou herinneren en de koelkast zou verdedigen tegen Margarita Ivanovna.
Toen Albina ’s avonds thuiskwam van haar werk, rende ze meteen naar de koelkast.
Maar zodra ze opendeed, klonk er een hoge gil van een vrouw door het appartement.
“Ik zei toch dat je nergens aan mocht komen!” riep Albina woedend. “Luister je niet naar wat ik zeg?!”
Artem, gealarmeerd door het geschreeuw van zijn vrouw, kwam rennend de kamer binnen. Hij bleef in de deuropening staan en keek haar verbaasd aan.
“Waarom is mijn feestservies aangeraakt, en waarom is de taart in stukken gesneden en half opgegeten? Ik heb het je toch verteld,” zei Albina, bijna in tranen.
Artem slikte en keek bleek naar zijn boze vrouw:
— Ik heb niets aangeraakt…
—Wie heeft hem aangeraakt? — hield Albina vol, met haar armen over elkaar. —Was het Margarita Ivanovna die weer terugkwam?
— Nou ja, misschien heeft ze het geprobeerd, — antwoordde Artem verlegen en keek weg.
—Dat heeft ze geprobeerd, hè? — herhaalde Albina spottend. —En waar was jij in die tijd?
— Ik was thuis, waar denk je dat ik was? Ik zat waarschijnlijk tv te kijken, — antwoordde Artem, terwijl hij verward zijn schouders ophaalde.
“Je bent echt waardeloos! Waarom heb je hem niet gezegd dat hij niets in de koelkast mag aanraken, dat het allemaal voor mijn verjaardag is?!” gromde Albina, terwijl ze haar woede probeerde te onderdrukken.
Ze stond op het punt hem te verraden en hem een lesje te leren omdat hij zijn belofte niet nakwam.
— Nee, zei ik tegen haar, — probeerde Artem zich te verdedigen. — Misschien was ze het gewoon vergeten…
—Is ze het vergeten? Wat een verhaal! — zei Albina minachtend, terwijl ze haar hoofd vastgreep.
“Het valt toch wel mee. Ik zou het zo op tafel kunnen zetten,” mompelde Artem bijna onverstaanbaar.
—Op tafel? Restjes opeten? Vind je het oké om gasten een gevulde zalm voor te schotelen waar drie stukjes uit ontbreken? Of een taart waar een kwartje uit ontbreekt? — vroeg Albina, bijna snikkend.
