Kunnen we ons echt voorbereiden op een leven zonder degenen die ons het leven hebben gegeven? Zelfs als volwassene, zelfs als onafhankelijk persoon, zet het verlies van een ouder alles op zijn kop. Er is een voor en een na. Als je deze beproeving doormaakt, weet dan dat je niet alleen bent en dat er manieren zijn om deze pijn om te zetten in discrete kracht, in herontdekte zachtheid.
Een nieuwe eenzaamheid, maar toch gedeeld
Het verlies van een ouder creëert een betekenisvolle stilte . Deze leegte in het dagelijks leven, in het hart, in onze houding. Zelfs met de juiste mensen om ons heen kunnen we ons vreselijk alleen voelen. Dit gevoel is natuurlijk. Het getuigt van het belang van deze unieke band. Maar beetje bij beetje maakt deze stilte plaats voor herinneringen, glimlachen en soms subtiele signalen die ons het gevoel geven dat onze ouders op een andere manier, door ons, voortbestaan.
Hoe kun je je weer focussen als je de weg kwijt bent?
Mama of papa waren misschien wel de beste raadgevers ter wereld. Hun woorden, hun aanmoedigingen, hun kleine geruststellende gebaren… hun afwezigheid kan ons een verloren gevoel geven, als een kompas zonder noorden . Juist op zulke momenten wordt het terugdenken aan herinneringen essentieel. Sluit je ogen, denk terug aan een zin die ze vaak zeiden, een vertrouwde gewoonte… Deze sporen vormen een innerlijk kompas , altijd beschikbaar.
