Het begon allemaal vijf weken na de geboorte van mijn zoon. Mijn man, die dacht dat hij het juiste deed, nodigde zijn moeder uit om me te komen helpen. Maar al snel liep het uit de hand. In plaats van een helpende hand leidde ik een dagelijks leven vol onverwachte bezoekjes, algemene chaos en avonden waarin ik me geïsoleerd voelde, uitgeput door het hectische tempo van mijn nieuwe verantwoordelijkheden.
Op een avond, terwijl ik onze baby in de slaapkamer aan het voeden was, kwam ik tot mijn verbazing beneden aan in een rommelige woonkamer en een volledig lege koelkast. Toen ik vroeg naar het avondeten, antwoordde mijn schoonmoeder nonchalant: “We dachten dat je geen honger had.” En mijn man zei spottend: “Je kunt tenminste de afwas doen. Je doet hier toch niet zoveel.”
Deze woorden deden me diep pijn. Uitgeput, overweldigd door emoties, voelde ik een immense eenzaamheid. Maar in plaats van toe te geven aan mijn verdriet, nam ik een besluit.
Een beslissende oproep
Terug in mijn kamer, met een zwaarmoedig hart, draaide ik het nummer van mijn moeder. Aan de andere kant van de lijn voelde ze meteen mijn ontsteltenis. Nauwelijks had ik gefluisterd: “Mam, ik heb je nodig”, of ze stelde me gerust: “Ik ben er morgenvroeg.”
Die nacht voedde ik mijn zoon in stilte. Geen verwijten, geen ruzies. Alleen maar diep nadenken over wat ik wilde voor mezelf en voor mijn kind.
Een symbolisch vertrek
De volgende dag, stipt om acht uur, was mijn moeder er. Met een meelevende blik begreep ze de situatie meteen. “Pak je spullen, we gaan met de baby naar huis,” zei ze simpelweg tegen me.
Ik nam alleen het hoognodige mee: wat kleren, de spullen van mijn zoon, mijn papieren en een foto van onze bruiloft. De betekenis daarvan leek me opeens heel ver weg.
