Een vergeelde kleurenfoto trekt de aandacht. Een groepje meisjes, allemaal jong, staat in een ontspannen houding bij elkaar. Hun kleding is simpel en verzorgd: bloesjes met een kraag, rokjes tot op de knie, stevige laarzen aan de voeten.
Geen enkel zichtbaar logo, geen hippe mode-uitspattingen of zware make-up. Hun gezichten zijn puur en onaangetast door injecties of contourpaletten. Smartphones zijn nergens te bekennen, want ze bestaan nog niet. Deze meisjes leven volledig in het nu, zonder digitale afleiding.
De sfeer op de foto straalt rust en eenvoud uit. Er hangt iets tijdloos in de lucht, iets dat niet in een tijdlijn past. Alles lijkt oprecht, vriendelijk en zacht. De meisjes lachen ongedwongen, niemand maakt zich druk om likes of online imago’s. Geen filters of bewerkte realiteit, enkel een moment zoals het was.
Toch schuurt er iets onderhuids. Wie langer kijkt, merkt het: deze vanzelfsprekendheid voelt niet meer vanzelfsprekend. Wat wringt is de stilte, de rust, het ontbreken van haast. Een gevoel van heimwee borrelt op bij het zien van zoveel normale eenvoud, iets wat tegenwoordig zeldzaam lijkt.
