Wikipedia Commons
Maar toen er 40 minuten voorbij waren en ze nog steeds in de lucht zaten, sloeg de paniek toe.
“Pasje keek me bang aan. ‘Natuurlijk valt zo’n waardeloos speelgoedvliegtuigje zo naar beneden!’, zei ik, terwijl ik zijn hand pakte. ‘Het is gewoon een luchtzak, maak je geen zorgen.’ Maar hij had gelijk dat hij zich zorgen maakte. We daalden weer. Iemand schreeuwde. Het werd pikdonker. Enkele seconden later maakten we een harde klap,” vertelde Herfkens aan de New York Post.
Wakker worden in een nachtmerrie
Toen ze weer bij bewustzijn kwam, raasde de Vietnamese jungle om haar heen.
Het lichaam van een onbekende man lag over haar heen. Vlakbij zat Van der Pas nog steeds vast in zijn stoel – glimlachend, roerloos. Weg.
“Op zo’n moment moet je vechten of vluchten”, zei ze. “Ik koos zonder twijfel voor vluchten”, vertelde Annette aan The Guardian.
Haar herinneringen aan haar ontsnapping uit het wrak zijn vaag. “Het moet ondraaglijk pijnlijk zijn geweest om daar weg te komen”, zei ze. “Dus ik moet uit het vliegtuig zijn gekropen en mezelf naar beneden hebben getrokken. En toen moet ik nog 30 meter hebben gekropen.”
Ze was ernstig gewond: een verbrijzelde heup, een gebroken been, een ingeklapte long en een bot dat uit haar kaak stak. Maar ze leefde. En ze was niet alleen.
Omringd door doden
In de eerste uren na de crash was Annette niet de enige overlevende.
Annette hoorde gekreun en geschreeuw. Een Vietnamese zakenman gaf haar zelfs kleren toen haar rok scheurde. Maar langzaam, één voor één, verstomden de stemmen.
Al snel was ze alleen nog maar omringd door doden.
Om te overleven gebruikte ze yogatechnieken om haar longletsel onder controle te houden – “mindfulness voordat we dat woord kenden”, noemde ze het.
Annette Herfkens met Willem van der Pas in Peru, 1983. / annetteherfkens.com
Ze ving regenwater op met isolatiemateriaal van de vleugels van het vliegtuig, waarbij ze haar ellebogen zo erg beschadigde dat ze later huidtransplantaties nodig had.
“Om de twee uur nam ik een slokje”, zei ze. “En dan feliciteerde ik mezelf. Dat helpt je ook om te overleven.”
De wereld dacht dat ze dood was
Thuis rouwden haar familie en vrienden. Haar overlijdensbericht stond in de krant. Haar baas stuurde een condoleancebrief. Maar haar collega en goede vriend Jaime Lupa weigerde op te geven.
“Toen ik Annettes vader voor mijn vertrek beloofde: ‘Ik breng je dochter levend terug’, werd hij woest”, zei Lupa. “‘Je bent een idioot’, riep hij. ‘Word eens realistisch!’”
Op de zevende dag voelde Herfkens dat ze wegglipte. Maar op de achtste dag gebeurde er een wonder.
Een Vietnamese politieagent en zijn team kwamen aan met alleen lijkzakken.
Ze verwachtten niet dat ze nog iemand levend zouden vinden.
Een nieuw leven na een tragedie
Nadat ze op een geïmproviseerde brancard van de berg was gedragen, keerde Herfkens terug naar huis. In december woonde ze de begrafenis van haar verloofde bij, waar ze in een rolstoel aankwam. Met nieuwjaar kon ze weer lopen. In februari 1993 was ze weer aan het werk bij de bank.
Maar het verdriet bleef. De woede borrelde. Haar trauma verdween niet.
Jaren later trouwde ze met Jaime Lupa, de vriend die had beloofd haar naar huis te brengen, en kreeg ze twee kinderen, Joosje en Max. Hoewel het paar later scheidde, bouwde ze een nieuw leven op terwijl ze vasthield aan de jungle die haar bijna het leven had gekost.
“Als je accepteert wat er niet is, zie je wat er wel is”, zei ze. “Ik accepteerde dat ik niet met mijn verloofde op het strand was… Toen ik dat eenmaal had geaccepteerd, zag ik wat er wel was – en dat was deze prachtige jungle.”
Haar mantra werd de kern van haar boek Turbulence: A True Story of Survival.
“Je leert van tegenslagen”
Later werd Annette ook een inspirerende spreker. Ze gelooft dat het niet alleen geluk was dat haar redde, maar ook haar instinct.
“Ik was het jongste kind – ik ben met veel liefde opgegroeid – maar ik werd alleen gelaten. Ik had geen ouders die me vertelden wat ik moest doen en voelen. Dus ontwikkelde ik instincten”, zei ze.
Ze vermoedt zelfs dat niet-gediagnosticeerde ADHD haar als kind heeft geholpen “vindingrijk en charmant” te worden. “Als ik als kind Ritalin had gehad, had ik nooit de kwaliteiten ontwikkeld die ik nodig had om de jungle te overleven”, voegde ze eraan toe.
vervolg op de volgende pagina
