Gracie’s dag was lang en vermoeiend geweest, en ze kon de hemel niet genoeg bedanken voor haar medelijden. Het was een regenachtige avond en Gracie, 47, voelde zich gelukkig toen de buien stopten toen ze de sportschool uitliep in een onbekende buurt. Ze was naar het afgelegen stadje gegaan om haar goede vriendin Diana te vervangen en een dag lang yogales te geven aan haar leerlingen.
Ze stond bij de bushalte, de kou trotserend en probeerde haar klappertanden in bedwang te houden, toen ze een jonge bedelaar vlakbij zag zitten. Met zijn fragiele lichaam gehuld in een gescheurde deken staarde de man wanhopig in zijn aalmoezenkom voor zich. Zonder een seconde te verspillen pakte Gracie haar portemonnee om hem wat kleingeld te geven zodat hij een warme maaltijd kon kopen.
Maar toen ze de man naderde, liep er een rilling over haar rug en bleef ze verstijfd staan. Haar gezicht werd grauw alsof ze een geest had gezien. Gracie’s hart begon zo snel te kloppen dat ze bang was dat het zou stoppen met kloppen zodra ze de man herkende…
“Tyler? Ben jij het ECHT?” riep ze uit toen ze haar zoon zag, die nu op straat stond te bedelen om etensresten. De bedelaar deinsde geschokt terug toen hij probeerde zijn gezicht te verbergen voor de moeder die hij drie jaar geleden in de steek had gelaten toen ze verlamd raakte.
Hoe kon hij dat gezicht vergeten? Hoe kon hij die stem niet herkennen? En hoe kon hij die noodlottige nacht van drie jaar geleden vergeten, toen hij hoorde van het ongeluk van zijn moeder?
Je was nooit een last voor je moeder, die jouw gewicht in haar buik droeg. Geef haar nooit het gevoel dat ze een last voor je zou kunnen zijn.
Het was een ijskoude avond op 23 december. De 24-jarige Tyler vermaakte zich op een feestje, lachte en grapte met zijn vrienden en flirtte met willekeurige meisjes. Plotseling begon zijn telefoon te trillen, maar hij hechtte er verder geen waarde aan.
“Van wie is dit nummer?” fluisterde hij terwijl hij naar beneden keek en een onbekend nummer op zijn telefoonscherm zag knipperen. Maar hij was zo druk met feesten dat hij het negeerde en zich weer vermaakte met zijn vrienden.
Maar de telefoontjes bleven maar komen en Tyler raakte geïrriteerd toen zijn telefoon in zijn zak bleef trillen.
“Wie de hel is dit?”, riep Tyler uit toen hij eindelijk opnam.
“Tyler… ik ben het… Ricky.”
“Ricky? Van wie is dit nummer? Wat is er met je telefoon gebeurd?” vroeg Tyler aan zijn jongere broer.
“De batterij van mijn telefoon is leeg… Tyler, het is MAM,” voegde Ricky eraan toe met trillende stem. “Ze heeft een auto-ongeluk gehad.”
Tylers hart stond stil toen hij de lawaaiige kroeg uit rende.
“Mam… WAT? Oh nee… Wat is er met mam gebeurd? Is ze in orde??” hijgde hij, terwijl zijn gedachten raasden door een miljoen worstcasescenario’s.
“Mama is oké. Maar ik ben nog steeds bang. Kun je alsjeblieft naar het ziekenhuis komen?” antwoordde Ricky.
Tyler wist dat elke seconde telde. Maar nadat hij van zijn broer had gehoord dat het goed ging met hun moeder, grijnsde hij en haastte zich terug naar de kroeg om het feest voort te zetten.
Twee uur later nam Tyler een besluit en hield hij eindelijk een taxi aan naar het ziekenhuis. Ricky’s boze stem galmde door de gang toen zijn broer het ziekenhuis binnenstormde, op zoek naar de afdeling van hun moeder.
“Waarom duurde het zo lang?”, snauwde Ricky tegen Tyler.
“Waarom lijk ik nu zo belangrijk? Besef je je ineens dat ik je oudere broer ben… de oudste zoon van je moeder die al haar liefde en aandacht verdiende?” tierde Tyler tegen Ricky.
“Je bent haar favoriete zoon, hè? Je bent altijd overal de eerste mee… dus waarom zou ik mijn tijd verdoen door te vroeg te komen?”
Ben je helemaal gek geworden, Tyler? Mam is hier opgenomen. Ze heeft een vreselijk ongeluk gehad. Weet je wat? Je bent zo ziek… en egoïstisch… daarom haat iedereen je!
Ricky’s woorden raakten Tyler als een klap in het gezicht. Hij was zo beledigd en zijn ego voelde zich gekwetst toen hij moest toegeven dat hij ongelijk had.
“Prima!” snauwde Tyler. “Ik ga weg… En kom niet bij mij om hulp, oké? Laat mama’s GELIEFDE zoon voor haar zorgen!”
Tyler stormde het ziekenhuis uit, zijn bloed kookte van woede. Hij kon het gevoel niet van zich afschudden dat zijn eigen broer zich tegen hem zou verzetten.
Gracie lag uitgeput in haar ziekenhuisbed na meerdere operaties. Ze had zich een weg naar succes in het leven gekropen, maar het vreselijke auto-ongeluk en de medische rekeningen zouden haar nu dwingen haar dierbare bedrijf te verkopen.
Maar nog pijnlijker was de aanblik van haar twee geliefde zonen die uit elkaar groeiden. Nadat haar man haar met twee kinderen in de steek had gelaten voor een andere vrouw, trotseerde Gracie haar lot om haar kinderen op te voeden. Ze was er niet in geïnteresseerd om weer liefde te vinden, omdat ze haar zonen als het enige doel in haar leven beschouwde.
Gracie slikte haar tranen weg en Ricky bleef haar steun en toeverlaat tijdens haar ziekenhuisopname en zelfs nadat ze was ontslagen. Hij nam vaak een pauze van de universiteit en bleef dan bij haar om ervoor te zorgen dat het goed met haar ging.
Maar Tyler? Hij was meer geïnteresseerd in feesten met zijn vrienden dan in tijd doorbrengen met zijn moeder, die verlamd was geraakt.
Maar op een dag moest hij thuisblijven om op zijn moeder te passen toen Ricky werd opgehouden met een belangrijk toelatingsexamen. Hoewel Tyler Gracie hielp, was het niet op de manier waarop ze had gehoopt.
“O jee! Ricky is vergeten deze medicijnen te halen. Tyler, lieverd, wil je alsjeblieft even naar de apotheek?” vroeg Gracie aan haar zoon, die druk bezig was met het appen van zijn vrienden.
“Schatje… Ik moet deze pillen voor de lunch innemen… Zou je alsjeblieft…”
“Wat wil je, mam?” snauwde Tyler naar Gracie, terwijl hij het recept uit haar hand greep.
“Wie geeft mij het geld? Ik heb geen geld om je medicijnen te halen.”
de volgende pagina
