Ricky’s hart zonk in zijn schoenen toen hij de kast controleerde en ontdekte dat een groot deel van Gracie’s geld was gestolen. Hij kon niet geloven dat zijn eigen broer zoiets zou doen.
Ricky belde Tyler, maar er werd niet opgenomen. En toen hij opnieuw belde, stond Tylers telefoon uit.
Ricky’s hart begon te kloppen toen hij besefte dat zijn broer het zuurverdiende geld van zijn moeder had gestolen en spoorloos was verdwenen.
“Mam… word wakker… Tyler is verdwenen. Hij heeft je geld gestolen,” hijgde Ricky, waardoor Gracie wakker schrok.
“Ik ga hem aangeven bij de politie.”
Maar tot zijn schrik hield zijn moeder hem tegen en smeekte hem het niet te doen.
De kamer vulde zich met een diepe stilte toen Gracie in tranen uitbarstte. Ze was schuldig aan het opvoeden van een onverantwoordelijke zoon zoals Tyler. Maar ze hield nog steeds van hem en kon zich niet voorstellen dat hij achter de tralies zou belanden.
“Ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb… Maar ik wil alle tijd die ik heb met jou doorbrengen voordat God mij roept.”
Drie vreselijke jaren verstreken sinds de dag dat Tyler verdween. En er was geen dag voorbijgegaan dat Gracie niet had gehuild, vechtend met God om hem terug te brengen… om haar geliefde zoon terug te brengen.
Gedurende deze drie jaar verzamelde Gracie haar gebroken stukken om haar lot te trotseren. Haar leven was na het ongeluk volledig veranderd. Ze kon niet meer werken omdat ze het bedrijf dat ze vanaf de grond af had opgebouwd, had verkocht.
Maar er verscheen een redder die een keerpunt in Gracie’s leven betekende.
Gracie ontmoette haar beste vriendin Diana, die haar aanraadde om deel te nemen aan een toonaangevend revalidatieprogramma. Naarmate de dagen verstreken, verbeterde Gracie’s gezondheid en kwam ze weer op de been, dankzij yoga en haar vastberadenheid om te overleven.
En naarmate de tijd verstreek, meldde Gracie zich aan bij een sportschool als yogalerares. Ricky ging naar de universiteit en alles leek normaal, behalve dat Gracie nooit genoeg kreeg van het zoeken naar Tyler.
Ze gaf het op toen al haar inspanningen zinloos bleken en besloot verder te gaan. Tyler was een volwassene met zeggenschap over zijn eigen leven, dus Gracie koos ervoor om zich nu op haar eigen leven te concentreren, in de hoop dat haar zoon ooit terug zou keren.
Tyler had haar drie jaar lang in haar dromen geplaagd, smekend om vergeving en haar verteld dat hij gestraft werd omdat hij haar onrecht had aangedaan. Gracie snapte er niets van.
Ze dacht dat het nachtmerries waren, maar de allergrootste nachtmerrie was toen ze die dag haar zoon tegenkwam die om een aalmoes bedelde.
“Tyler… ben jij het?” Gracie’s trillende stem deed de dakloze man opnieuw schrikken en bracht hen terug naar het moment.
De man draaide zich om en probeerde zijn vuile gezicht voor haar te verbergen.
Maar hoe kon Gracie haar zoon niet herkennen? Een steek van verdriet en pijn schoot door haar hart toen ze besefte dat de dakloze man die om een aalmoes bedelde, inderdaad haar zoon Tyler was.
“Wacht… Ik weet dat jij het bent… STOP!” eiste Gracie, terwijl ze Tylers hand greep toen hij opstond om te vertrekken.
“Ja, ik ben het, mam!” zei Tyler met een stem die door emoties werd overmand, alsof hij op deze dag had gewacht om zijn hart uit te huilen.
“Ik verdien het niet om je zelfs maar aan te kijken. Ga alsjeblieft weg. Kom niet in mijn buurt.”
Nee, ik ga niet zonder je weg. Wat is er gebeurd, lieverd? Ik heb je overal gezocht… Ik heb het zelfs aan je vrienden gevraagd, maar niemand heeft me iets verteld. Wat is er met je gebeurd? Ik dacht dat je tenminste gelukkig zou zijn…
“Ik ben een vreselijke zoon, mam. Ik verdien je liefde niet… ga alsjeblieft weg,” riep Tyler.
Maar Gracie was vastberaden en bleef aandringen om hem de waarheid te vertellen. Aan het einde van Tylers bekentenis barstte ze in tranen uit.
Ik was bang mijn jeugd te verspillen aan de zorg voor jou toen je verlamd was. Ik stal wat geld en liep weg. Ik had een fantastisch leven met mijn vrienden en vriendinnen. Ik ging elke dag feesten en ging zelfs op cruises. Maar toen mijn geld op was, vertrokken al mijn vrienden één voor één. Ik solliciteerde naar een baan als conciërge, omdat ik zonder universitaire opleiding niets anders kon vinden. Ik moest een medische keuring ondergaan voor die functie.
Tyler hield even op met praten toen de tranen hem uit de ogen stroomden.
“Wat is er gebeurd, lieverd?” vroeg Gracie bezorgd.
de volgende pagina
