“Van wie is de naam op de akte?” vroeg Galina Yegorovna nonchalant.
“Van ons allebei, mam,” antwoordde Vasily. “Iedereen de helft.”
Zijn moeder wierp hem een snelle blik toe. Snezhana ving het op – een stil verwijt.
“Helemaal waar,” viel Igor, Marina’s echtgenoot, hem bij. “Iedereen doet dat tegenwoordig.”
“In onze tijd…” begon Galina, maar ze zweeg onder de blik van haar man.
Marina deelde de capriolen van haar kinderen, Konstantin schepte op over een promotie. Snezhana serveerde salade na salade.
“Snowy, je bent geweldig,” zei Pjotr warm. “Ik wist altijd al dat Vasja bij jou niets verkeerd kon doen.”
Snezhana keek om zich heen naar haar familie – haar steun. Alleen de ogen van haar schoonmoeder bleven koud.
“Waarom stoorde die fiftyfifty-daad haar zo?” vroeg Snezhana zich af.
Vasily voelde haar spanning en kneep in haar hand onder de tafel.
Ze hieven het glas op de nieuwe huiseigenaren. Snezhana glimlachte, maar er was een spoor van twijfel in geslopen. Iets in Galina’s ogen verontrustte haar – en die blik kon ze wekenlang niet vergeten.
Een meibriesje deed de gordijnen ritselen toen de telefoon ging.
“Snezja? Het is Lyuda,” klonk de trillende stem. “Oom Nikolaj is gisteravond overleden. Zijn hart.”
Snezhana verstijfde.
“Maar ik dacht dat het beter met hem ging.”
“De dokters zeiden dat zijn hart zwak was, het begaf het gewoon.”
Ze had oom Nikolai drie jaar eerder voor het laatst gezien op een verjaardag, maar het nieuws kwam hard aan.
Na de begrafenis kwam er een oudere man in een strak pak aan.
Alleen ter illustratie
“Snezhana Andreevna? Ignatyev, de notaris van je oom.”
Zij knikte.
“Je moet even langskomen op mijn kantoor. Nikolaj Petrovitsj heeft een testament achtergelaten,” zei hij en gaf haar een kaartje. “Jij bent de enige erfgenaam – hij heeft je zijn appartement nagelaten.”
“Ik?” hijgde ze. “Waarom?”
“Hij wilde je helpen op eigen benen te staan en bewonderde je onafhankelijkheid.”
Vasily fronste zijn wenkbrauwen.
“Het driekamerappartement in het centrum?”
“Precies.”
Ze reden in stilte naar huis: Snezhana dacht aan haar oom, Vasily trommelde op het stuur.
“Niet te geloven,” zei hij uiteindelijk. “Je zou zo’n plek voor een flinke som geld kunnen verkopen.”
“Vasya, dat doen we niet.”
Het nieuws over de erfenis verspreidde zich als een lopend vuurtje. Binnen een week belde Marina “gewoon om te kletsen”.
“De huisbaas heeft onze huur weer verhoogd,” zuchtte ze. “Kinderen hebben ruimte nodig. Igor zegt dat we met een jaar huurvrij wonen een aanbetaling kunnen doen.”
Snezhana vermoedde wel waar dat heen ging.
Een paar dagen later verscheen Konstantin.
“Je kunt je niet voorstellen hoe enorm mijn lening is,” kreunde hij tijdens het theedrinken. “Het gaat allemaal naar de bank.”
Olga knikte veelbetekenend terwijl ze de nieuwe meubels bekeek.
“Een eigen plek is een droom voor het leven”, voegde ze eraan toe, terwijl ze de inrichting bestudeerde.
De confrontatie vond plaats tijdens een diner bij haar schoonmoeder. Galina had zichzelf overtroffen; de tafel kreunde onder de hapjes.
“Onze Snezhka is nu een rijke erfgename,” kondigde ze luid aan. “Twee appartementen! En ze wil de familie van haar man niet eens helpen.”
Alleen ter illustratie
Snezhana verslikte zich in haar drankje.
vervolg op de volgende pagina
