Op haar 29e dacht ze een balans te hebben gevonden: haar eenzaamheid, haar rituelen, haar Parijse studio in een wolkenkrabber. Ze geloofde niet meer in de liefde. Slechts een romantisch, vaag, versleten idee. Totdat een foto die onder haar deur door gleed een vage, bijna onwerkelijke herinnering wakker schudde: een blik, een zomer, een vermiste man. Maar deze foto is geen herinnering zoals alle andere. Hij is niet oud. Hij is onmogelijk. En wat ze nu gaat ontdekken, zou wel eens alles op zijn kop kunnen zetten.
De rust voor het vreemde
Ik woon al jaren alleen, en ik vind het prima. Mijn appartement is klein, badend in zacht licht, vol boeken, vergeten kopjes thee en jazzplaten. Ik heb geleerd te genieten van het gebrek aan verwachtingen. Niemand belt me meer midden in de nacht, niemand laat zijn sokken in mijn bed liggen. En de liefde? Ik geloofde er niet meer in. Niet dat ik het afwees, het is gewoon dat het me nooit echt gevonden heeft. Ik heb een paar relaties gehad, veelbelovende beginpunten, voorspelbare eindes. Ik realiseerde me al snel dat ik consistentie prefereerde boven vluchtige intensiteit. En toen, op een avond, diezelfde zondag, veranderde alles. Het was 19.00 uur, ik was net uit de douche gekomen, toen ik een schaduw onder mijn voordeur zag. Een envelop? Nee. Een simpele foto. Niet door de post geglipt. Met de hand afgegeven. Langzaam. Bewust.
Een beeld dat de herinnering tart
vervolg op de volgende pagina
