Buiten stond Oslo nog steeds bij de deur, in opperste staat van paraatheid. Hij blafte niet meer, maar hij was gespannen, zijn oren gespitst, zijn blik recht voor zich uit gericht. Hij wist het.
De artsen voerden een eerste onderzoek uit. En al snel bestond er geen twijfel meer: er was iets ernstigs aan de hand. Niet met het blote oog zichtbaar, maar wel gevaarlijk, zowel voor haar als voor haar baby.
Zonder Oslo hadden we misschien niet zo snel gereageerd. Dankzij hem hebben we de interventie in gang gezet. Er werd onmiddellijk een ambulance gebeld.
Een race tegen de klok… voor twee levens
Een maand later keerde Léa terug naar het vliegveld. Dit keer was er geen spoor van angst in haar ogen te bekennen. Alleen maar tederheid… en immense dankbaarheid. In haar armen een vredig slapende baby: de kleine Maël. En in haar hand een boeket bloemen.
vervolg op de volgende pagina
