Andrey was nooit een fantastische leugenaar. Terwijl hij zijn bagage inpakte in de slaapkamer, probeerde hij Marina, de vrouw met wie hij bijna tien jaar had samengewoond, uit de ogen te kijken.
Dus, een conferentie. “Een hele week,” antwoordde Marina, leunend tegen de deurpost. “En zeker in Sotsji, als iedereen op vakantie is.”
“Nou ja,” mompelde Andrey, terwijl hij zijn strandbroek onder een stapel shirts stopte. “De firma draagt alle kosten.” “Het zou vreemd zijn om te weigeren.”
ADVERTENTIE
– Komt je collega Vika ook? Marina’s stem bevatte geen vragende stem, slechts een afgezaagde constatering.
Andrey aarzelde een moment voordat hij zich verder klaarmaakte, alsof er niets gebeurd was.
ADVERTENTIE
– Ja. Zij is verantwoordelijk voor de presentatie. Werk is werk.
Alleen ter illustratie
“Natuurlijk,” antwoordde Marina, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. “Net als vorig jaar op het bedrijfsfeest, toen je tot vier uur ’s ochtends ‘werkte’?”
– Begin je opnieuw? Andrey gooide de koffer dicht. – Ik heb toen alles uitgelegd. We hadden een belangrijk project.
ADVERTENTIE
— Degene die opdracht gaf dat al haar berichten van haar telefoon moesten worden verwijderd?
ADVERTENTIE
Andrey haalde de tas van het bed en keek zijn vrouw eindelijk in de ogen.
– Ik ga er niet op in. Het vliegtuig vertrekt over drie uur.
“Zeg hallo tegen je ‘collega’,” zei Marina, terwijl ze een stap opzij deed om hem te laten passeren. “Rust lekker uit.”
Andrey mompelde iets en rende naar de uitgang.
Marina stond lange tijd alleen midden in de slaapkamer naar het familieportret op het nachtkastje te kijken. Toen pakte ze koppig de telefoon en begon te zoeken naar het nummer van de persoon die haar kon helpen.
vervolg op de volgende pagina
