Half juni in Sotsji, tevreden met de juiste watertemperatuur – warm maar niet té warm, met zachte golven. Andrey lag nonchalant onder een parasol en keek toe hoe Vika zich ontspande in de golven. Haar bruine lichaam speelde in het licht en trok nieuwsgierige blikken van de mensen om haar heen.
“Kom hier!” riep ze uit, terwijl ze met haar hand wuifde. “Het water is werkelijk prachtig!”
“Waar denk je aan?” vroeg Vika, terwijl ze dichterbij zwom en hem om zijn nek sloeg. “Zeg me alsjeblieft niet dat het om werk gaat.”
Alleen ter illustratie
– Nee, het is gewoon… – Andrey aarzelde. – Ik ben vergeten het rapport te versturen voordat ik vertrok.
“Leugenaar,” glimlachte Vika, terwijl ze hem lichtjes op zijn wang kuste. “Je denkt aan je vrouw, toch?”
Andrey fronste.
— We hebben afgesproken dit onderwerp hier niet te bespreken.
“Oké, oké,” zei Vika bemiddelend. “Misschien moeten we naar de boeien zwemmen?”
’s Avonds dineerden ze in het restaurant van het hotel, met uitzicht op zee. Vika droeg een nieuwe jurk die ze eerder die dag in een boetiek aan de kade had gekocht. Andrey zag hoe de zonsondergang haar huid goudbruin kleurde en vond dat ze er prachtig uitzag. Maar iets bleef hem irriteren.
“Gaan we morgen naar de bergen?” vroeg Vika, terwijl ze een slok wijn nam. “Ik wil een paar mooie foto’s maken voor sociale media.”
“Natuurlijk,” knikte Andrey. “We kopen meteen wat souvenirs.”
“Houdt Marina van souvenirs?” vroeg Vika onschuldig.
Andrey trok een vies gezicht.
— Ik had je gevraagd dit gesprek niet te beginnen.
“Het spijt me,” zei Vika, terwijl ze zijn hand met de hare bedekte. “Maar vroeg of laat zul je deze situatie moeten oplossen. We kunnen ons niet eeuwig verstoppen.”
“Ik weet het,” antwoordde Andrey somber. “Ik praat na mijn vakantie met haar.”
– Serieus? – Vika’s ogen straalden van hoop. – Beloof je het?
– Dat beloof ik.
De week vloog voorbij. Ze zwommen, zonnebaadden, gingen op excursie, aten vis in goede restaurants en brachten zwoele nachten door in hun hotelkamers. Andrej dacht bijna niet meer aan zijn thuis en wat hem te wachten stond als hij terugkwam. Bijna.
Op de dag van vertrek omhelsde Vika hem op het vliegveld.
“Vergeet je belofte niet,” zei ze zachtjes, terwijl ze zijn lippen streelde. “Ik wacht op je telefoontje.”
“Ik weet het nog,” mompelde Andrey, terwijl hij zich met tegenzin losmaakte. “Ik bel zodra ik haar gesproken heb.”
Omdat ze in afzonderlijke vluchten zaten, leken dergelijke voorzorgsmaatregelen gepast.
Alleen ter illustratie
In het vliegtuig bestelde Andrey whisky en dacht na over wat hij tegen zijn vrouw zou zeggen. Na tien jaar huwelijk waren hun banden als vreemden geworden.
Laat in de avond stopte er een taxi vlak bij zijn woning. Nadat hij de chauffeur had betaald, verstijfde Andrey even en staarde uit de ramen van zijn appartement. Het licht in de woonkamer was aan. Marina sliep niet. Hij haalde diep adem en liep naar de ingang.
De deur ging geluidloos open. Hij zette zijn koffer in de gang en luisterde. Er klonken zachte muziek en stemmen uit de woonkamer. “Tv,” dacht hij, trok zijn schoenen uit en liep naar het geluid toe.
Wat hij zag, deed hem verstijven. Midden in de woonkamer stond een feestelijke tafel met champagne en een taart versierd met een kaars in de vorm van het cijfer “10”.
Marina zat op de bank, maar ze was niet alleen. Naast haar zat een lange, blonde man die Andrey nog nooit eerder had gezien. Ze lachten, en de hand van de vreemdeling lag op haar schouder.
“Wat… wat is hier aan de hand?” vroeg Andrey hees, terwijl hij een stap de kamer in zette.
Marina huiverde en draaide zich om, haar ogen werden groot van verbazing.
– Andrey? Ben je al terug? – Ze keek op haar horloge. – We verwachtten je pas over twee uur.
– Wij? – Andrey keek van zijn vrouw naar de vreemdeling en weer terug. – Wie is dit?
De blonde man stond op van de bank en stak glimlachend zijn hand uit.
– Alexey. Leuk je te ontmoeten.
Andrey negeerde zijn hand.
– Marina, wat is hier aan de hand? Wat is dit voor een feestdag?
– Ben je het vergeten? – Marina keek oprecht verrast. – Vandaag is het tien jaar geleden dat we trouwden.
Andrej voelde de grond onder zijn voeten wegzakken. Het was zijn trouwdag. Hij was het helemaal vergeten. Erger nog, hij had de hele week met een andere vrouw zitten smeden over hoe hij een scheiding zou aanvragen.
vervolg op de volgende pagina
