Alleen ter illustratie
“En je hebt besloten om dit te vieren met… hiermee?” Hij knikte naar Alexey, die kalm bleef glimlachen.
“Maak je geen zorgen,” zei Alexey, terwijl hij terugging naar de bank. “Ik ben hier puur voor mijn werk.”
— Voor mijn werk? — Andrey balde zijn vuisten. — Bij mij thuis? ’s Avonds? Met champagne?
“Hij is interieurontwerper,” legde Marina kalm uit. “Ik heb besloten om wat te renoveren terwijl je weg was. Het is een verrassing voor je jubileum.”
– In één kamer? Over een week? – vroeg Andrey ongelovig.
“Niet alleen in de woonkamer,” Marina stond op en gebaarde hem haar te volgen. “Kom op, ik laat je de rest zien.”
Als in een waas volgde Andrey zijn vrouw. Hun slaapkamer was net zo getransformeerd als de woonkamer: nieuw behang, een bed, lampen, schilderijen aan de muur.
“Dit…” hij kon de woorden niet vinden.
– Vind je het leuk? – vroeg Marina hoopvol. – Ik wilde al heel lang iets veranderen. Ik dacht dat het hoog tijd was, nu je toch op je “conferentie” bent.
Andrey merkte dat ze de nadruk legde op het woord ‘conferentie’ en kromp ineen.
“Heel… onverwacht,” zei hij uiteindelijk.
“Dat is nog niet alles,” Marina opende de deur naar de kamer ernaast, die vroeger zijn kantoor was.
Andrey verstijfde bij de drempel. De ruimte was compleet omgetoverd tot een kinderkamer, compleet met blauwe muren, een klein kinderbedje en speelgoed.
“Wat is dit?” mompelde hij.
Alleen ter illustratie
Marina omhelsde zichzelf en voelde zich plotseling heel kwetsbaar.
– Ik wilde je over onze trouwdag vertellen. Ik ben zwanger, Andrey. Veertien weken.
De tijd leek stil te staan. Andrej keek naar zijn vrouw, naar haar licht bolle buikje, dat hij om de een of andere reden niet meteen had opgemerkt, naar het babybedje, naar de teddybeer op de plank…
– Zwanger? – Het woord klonk vreemd. – Maar hoe? Wij…
– Herinner je je die avond nog voor je zakenreis naar Novosibirsk? – Marina glimlachte zwakjes. – We waren allebei een beetje dronken.
Andrey herinnerde het zich. Drie maanden geleden. Een zeldzaam moment van intimiteit in hun relatie, dat toen al begon te vervagen.
– Waarom heb je me dat niet eerder verteld?
– Ik wilde het zeker weten. Toen wachtte ik het juiste moment af, – Marina haalde haar schouders op. – En toen kondigde je je “conferentie” met Vika aan.
Andrey werd bleek.
– Wist je dat?
– Natuurlijk wist ik het, – Marina keek hem recht in de ogen. – Ik ben niet dom, Andrey. Maar ik heb besloten je een kans te geven. Een kans voor ons allemaal.
Ze legde haar hand op haar buik, en dat simpele gebaar maakte de situatie ineens tastbaar. Ze zouden een baby krijgen. Hún baby.
“Marina, ik…” hij kon de woorden niet vinden.
“Zeg nu niets,” hield ze hem zachtjes tegen. “Ga terug naar de woonkamer. Aleksej stond op het punt te vertrekken, we drinken wat champagne en… praten.”
Andrey knikte automatisch en verliet de kinderkamer. In de woonkamer was Alexey al aan het inpakken.
Alleen ter illustratie
“Gefeliciteerd met jullie jubileum,” mompelde hij, terwijl hij Andrey de hand schudde, die nog steeds verbaasd was. “En een gelukkige nieuwe aanwinst voor de familie.” “Je vrouw is een ongelooflijke vrouw.”
vervolg op de volgende pagina
