Mijn schoonouders deden altijd alsof het betalen van een rekening te min voor hen was, alsof het hun imago zou schaden.
ADVERTENTIE
Elke familiemaaltijd ontaardde in hetzelfde absurde schouwspel: de deelnemers klopten op hun zakken, deden alsof ze verrast waren en beweerden dat ze hun portemonnee thuis hadden laten liggen.
Aanvankelijk gaf ik ze het voordeel van de twijfel. Maar nadat het keer op keer gebeurde, zag ik het voor wat het was: pure gierigheid.
ADVERTENTIE
Ze gingen er gewoon van uit dat hun ‘minder rijke’ familieleden hen zouden dekken.
Maar mijn moeder? Die is niet het type dat in spelletjes trapt.
Ze heeft misschien geen opvallende spullen, maar ze is slim, trots en weigert te worden gespeeld door mensen die denken dat geld hen beter maakt.
Maar ondanks al hun rijkdom hadden ze een merkwaardige gewoonte die mij iedere keer dat we elkaar zagen, een knoop in mijn maag bezorgde: ze betaalden nooit, maar dan ook echt nooit, hun deel in restaurants.
ADVERTENTIE
“Ze hebben het weer gedaan,” klaagde ik tegen mijn man Dan, nadat zijn ouders een restaurant waren uitgeglipt terwijl hij op het toilet zat en ons met een briefje van 300 dollar hadden achtergelaten. “Je vader deed letterlijk alsof hij gebeld werd!”
ADVERTENTIE
Alleen ter illustratie
Dan zuchtte, zijn schouders zakten in toen hij zijn creditcard tevoorschijn haalde. “Ik weet het, ik weet het. Ze zijn altijd al zo geweest.”
“Maar ze hebben meer geld dan ze weten wat ze ermee moeten doen! De tas van je moeder kostte meer dan onze maandelijkse huur!”
Geloof me, ik heb geprobeerd er met ze over te praten. Ze… ik weet het niet. Dat soort geld betekent niet veel voor ze, dus ze zien er niets verkeerds in.
In de loop der jaren is het een gevreesde routine geworden van uitgebreide bestellingen, dure wijnen en vervolgens de bijbehorende smoesjes.
vervolg op de volgende pagina
