“Oh, ik ben mijn portemonnee thuis vergeten!” riep zijn moeder dan, terwijl ze op haar designertas klopte.
‘Ik moet even bellen,’ mompelde zijn vader, die al halverwege de deur was.
Tyler, de broer van Even Dan, en zijn vrouw Jen hadden de familietraditie overgenomen en waren meesters geworden in het dineren en dineren.
Niemand sprak ze erop aan. Niet de vrienden die met de rekening bleven zitten, of hun zakenpartners die er later over fluisterden.
Toen kwam de uitnodiging.
“Mama is van plan haar 60e verjaardag te vieren met een etentje in dat chique Italiaanse restaurant in het centrum,” vertelde Dan me op een avond. “Ze vertelde het me gisteren. Ze wil dat de hele familie erbij is.”
“Wanneer is het?” vroeg ik, terwijl ik mijn portemonnee al voelde samentrekken.
Volgende week vrijdag. Dat is goed nieuws voor ons, want we zijn dan niet in de stad, maar het punt is: omdat wij niet kunnen komen, willen ze je moeder uitnodigen.
Ik verstijfde. “Mijn moeder? Waarom?”
“Ze zei dat ze haar beter wilde leren kennen,” zei Dan, maar ik voelde onraad.
Mijn schoonmoeder had nooit veel interesse getoond om mijn moeder te leren kennen. Sterker nog, ze had al vaker gezegd dat ze niet veel met elkaar gemeen hadden.
Dit leek wel op een valstrik.
Helaas konden we zelfs geen interferentie uitvoeren.
Dan en ik hadden maanden geleden al een weekendje naar Mexico gepland, een zeldzame kans om onze trouwdag ongestoord te vieren. De data overlappten elkaar en onze tickets konden niet worden gerestitueerd.
“We moeten haar waarschuwen,” zei ik, terwijl ik naar mijn telefoon greep.
Mijn moeder nam op na de derde keer overgaan.
“Hallo lieverd! Hoe gaat het?”
“Mam, Dans ouders willen dat je naar het verjaardagsfeestje van zijn moeder komt—”
“Ja! Ze heeft me een uur geleden een berichtje gestuurd. Ik kijk ernaar uit.”
Er vormde zich een knoop van angst in mijn buik. “Mam, ik moet je iets belangrijks vertellen over Dans ouders…”
Ik legde hun patroon uit, hun tactiek, en hoe ze haar zeker met de rekening zouden opzadelen. Ik raakte al opgewonden door erover te praten, mijn stem werd bij elk voorbeeld hoger.
Maar mijn moeder lachte alleen maar. “Oh, schat, maak je niet zoveel zorgen.”
“Mam, ik meen het. Ze doen dit elke keer. Ze bestellen de duurste dingen op de menukaart en verdwijnen dan als de rekening komt.”
Alleen ter illustratie
“Het komt wel goed,” zei ze met een kalmte die me verbijsterde. “Je schoonmoeder lijkt erg enthousiast over haar verjaardag. Ik zou het niet willen missen.”
“Maar-”
vervolg op de volgende pagina
