Toen mijn dochter naar het altaar liep, droeg ze niet de ivoorkleurige jurk waar we maandenlang aan hadden gewerkt. In plaats daarvan droeg ze een jurk zo zwart als de nacht. De waarheid achter de jurk was afschuwelijk.
Ik kan me nog goed de dag herinneren dat Jane me belde. Haar stem klonk opgewonden.
“Mam! Hij heeft me ten huwelijk gevraagd!” schreeuwde ze bijna door de telefoon.
Ik wist dat het eraan zat te komen – Jack was al vijf jaar in haar leven. Ze waren gelukkig. Tenminste, dat dacht ik toen.
Vanaf dat moment nam de planning van de bruiloft ons leven over. En het eerste waar we over beslisten, was de jurk.
Jane had altijd al van iets unieks gedroomd.
“Oh, we gaan haar eruit laten zien als een koningin,” had Helen gezegd.
Het was tijdrovend en duur, maar het was perfect.
Een paar dagen geleden zag ik hem bijna af. Ivoorkleurig satijn, delicate kant, een lange, zwierige sleep.
Dat dacht ik tenminste.
De avond voor de bruiloft merkte ik iets op. Jack gedroeg zich niet zoals hij was. Hij was altijd beleefd, misschien een beetje stil, maar een goed mens. Maar die avond was hij anders.
“Gaat het?” vroeg ik hem.
Jack forceerde een glimlach. “Ja. Gewoon een beetje nerveus, weet je?”
Ik knikte. Het klonk logisch. Bruiloften waren grote, emotionele gebeurtenissen.
Maar toch… er veranderde iets.
De volgende ochtend gonsde het huis van opwinding.
Toen kwam Helen binnen. Ze liep naar binnen met een grote witte doos.
“Hier is ze,” zei ze.
Ik grijnsde. “Ik kan niet wachten om het weer te zien. Het was zo mooi de vorige keer dat ik…”
De jurk binnenin was zwart. Niet ivoor. Niet wit. Helemaal, diepzwart. Mijn handen begonnen te trillen. Mijn mond werd droog.
“Helen,” fluisterde ik. “Wat is dit in godsnaam?”
Toen legde ze haar hand op de mijne. “Schatje, vertrouw me gewoon.”
“Jane?” Mijn stem brak. “Wat is er aan de hand?”
Eindelijk keek ze naar mij.
“Ik moet dit doen, mam.”
Mijn borstkas kromp ineen. “Wat doen? Naar het altaar lopen in een… Jane, dit is geen grap! Dit is jouw bruiloft!”
de volgende pagina
