Ik ontmoette Nathan voor het eerst toen hij zes was. Hij had grote, verlegen ogen en tijdens onze derde date gluurde hij onder het been van zijn vader vandaan.
Richard had me verteld dat hij een zoon had, maar de persoonlijke ontmoeting met dat kleine, voorzichtige jongetje raakte iets diep in mij.
“Dit is Victoria,” zei Richard zachtjes. “Zij is de dame waar ik je over verteld heb.”
Ik hurkte neer en glimlachte naar hem. “Hoi Nathan. Je vader zegt dat je dol bent op dinosaurussen. Ik heb iets voor je meegebracht.” Ik gaf hem een cadeauzakje met een paleontologieboek erin.
Richard vertelde mij later dat Nathan dat boek wekenlang onder zijn kussen bewaarde.
Toen Richard me zes maanden later ten huwelijk vroeg, vroeg ik eerst Nathan om toestemming voordat ik ja zei.
Ten tijde van onze bruiloft was Nathans moeder al twee jaar weg. Ik heb nooit geprobeerd haar te vervangen. Ik vond gewoon mijn eigen plek in Nathans leven.
Richard en ik hebben nooit kinderen gekregen.
We hebben erover nagedacht, maar er nooit iets mee gedaan – de timing leek nooit goed. Maar eerlijk gezegd bracht Nathan zoveel leven en liefde in ons huis dat we de afwezigheid ervan niet voelden.
Toen Richard vijf jaar geleden plotseling overleed aan een beroerte, stortte onze wereld in. Hij was pas 53. Nathan was net toegelaten tot de universiteit. Ik zal de blik in zijn ogen nooit vergeten toen ik het hem vertelde.
Later vroeg hij zachtjes: “Wat gebeurt er nu?” Wat hij eigenlijk bedoelde was: Ben je er nog? Zijn we nog steeds een familie?
En het antwoord was ja. Altijd ja.
Ik stond hem bij in zijn verdriet, zelfs toen ik zelf met verdriet geconfronteerd werd. Ik betaalde zijn collegegeld, zat trots bij zijn diploma-uitreiking en hielp hem met het uitzoeken van kleren voor zijn eerste echte baan.
Alles wat zijn vader zou hebben gedaan, deed ik ook.
Toen ik mijn diploma haalde, gaf hij mij een klein doosje.
Binnenin zat een zilveren ketting met het woord ‘Strength’ erin gegraveerd. Ik droeg hem daarna elke dag. Ook op zijn trouwdag.
