Ondertussen liep de oude vrouw langzaam over de besneeuwde weg. Haar silhouet vervaagde in de schemering, maar elke stap die ze zette straalde waardigheid uit.
De volgende ochtend kwam de chauffeur zoals gewoonlijk naar zijn werk. Alles leek hetzelfde: vroeg op de dag, thermoskan koffie, routelijst. Maar iets in hem was voorgoed veranderd.
De chauffeur kon de rusteloosheid niet loslaten. Hij had nauwelijks geslapen, gekweld door de herinnering aan haar ogen – niet boos, niet beledigd, gewoon… moe. En de woorden die in zijn hoofd weerklonken: “Ik heb mensen zoals jij gebaard. Met liefde.”
Terwijl hij zijn route reed, merkte hij dat hij aandachtig de gezichten van de ouderen bij de haltes bekeek. Hij wilde haar vinden, hoewel hij niet precies wist waarom. Om te helpen? Om vergeving te vragen? Of in ieder geval om toe te geven dat hij zich schaamde.
Er ging een week voorbij.
Op een avond, toen zijn dienst erop zat, zag hij een bekende figuur bij de halte vlakbij de oude markt – klein, gebogen. Dezelfde jas, dezelfde tas.
Hij stopte de bus en stapte uit.
“Oma…” zei hij zachtjes. “Het spijt me. Toen… had ik het mis.”
Ze keek hem aan. En toen… glimlachte ze zachtjes. Geen woede. Geen verwijt.
“Het leven, zoontje, leert ons allemaal iets. Het belangrijkste is luisteren. En jij – jij hebt geluisterd.”
Hij hielp haar in de bus en liet haar voorin zitten. Onderweg bood hij haar thee aan. Ze reden in stilte. Maar het was een ander soort stilte – warm, zacht. Het leek hun beider hart te verlichten.
Vanaf dat moment had hij altijd wat extra munten op zak – voor degenen die geen kaartje konden betalen. Vooral voor oma’s.
de volgende pagina
