Alexey werd bleek. Natasja hief abrupt haar hoofd op.
“Maar het allerbelangrijkste,” zei Inna terwijl ze het laatste document ophaalde, “is onze huwelijkse voorwaarden. Weet je nog dat je die hebt getekend zonder ze te lezen? Er staat een interessante clausule in over de verdeling van eigendommen in geval van ontrouw.”
Er ontstond een oorverdovende stilte in de kamer.
“Het huis staat op mijn naam,” vervolgde Inna. “Ik heb de rekeningen al geblokkeerd. En het echtscheidingsverzoek is gisteravond ingediend.”
Ze draaide zich naar Natasha om:
“Lieverd, ben je er wel zeker van dat je bereid bent om je leven te verbinden aan iemand die noch een huis noch spaargeld heeft, maar in plaats daarvan aanzienlijke schulden?”
“Excuse me, ik moet weg,” zei Natasha zachtjes.
Vera Pavlovna weigerde:
“Lesha, hoe kon je dat nou doen? We hebben je anders opgevoed.”
“Mama, je begrijpt het niet…” begon Alexey, maar werd gestoord door zijn vader:
Nee, jongen, je begrijpt het niet. Zeventien jaar is geen grap. En waar heb je het allemaal voor verpest? Voor een kermis met een student?
De vrienden aan tafel bleven stil en vermeden elkaars blik. Alleen Michail, Aleksejs beste vriend sinds school, zei zachtjes en luid:
“Lesha, je hebt echt een fout gemaakt.”
Inna bleef staan, met haar glas in de hand.
Weet je wat het meest interessant is? Al die jaren geloofde ik dat onze liefde uniek was. Dat we net als die oude stellen uit mooie verhalen waren die tot het einde bij elkaar bleven. Ik negeerde jullie vertragingen op het werk, jullie vreemde telefoontjes, jullie nieuwe stropdassen en overhemden.
Ze nam een slok:
En toen begon ik de bonnetjes te spotten. Juwelierszaak, restaurant ‘White Swan’, spa… Grappig hè? Je nam haar mee naar dezelfde plekken waar je mij ooit naartoe had gebracht.
vervolg op de volgende pagina
