Ze heeft dit gedrag nooit echt gestopt
ADVERTENTIE
Sindsdien zag ik haar winkelwagentjes op de parkeerplaats aan de kant duwen.
Ik had haar mensen uit liften zien lokken alsof het haar persoonlijke shuttle was. De meeste mensen gaven het gewoon op. Dat was makkelijker dan ruzie maken, denk ik.
Maar toen kwam die dinsdag.
Nadat mijn grootmoeder was overleden, kwam mijn grootvader bij mij wonen.
Op 82-jarige leeftijd was hij nog steeds zelfstandig genoeg om zelf boodschappen te doen.
De korrelige video liet zien hoe opa de lift instapte, maar toen kwam ze aan.
Ze haastte zich naar de lift, haar kinderwagen voor zich uit duwend, terwijl haar groepje kinderen achter haar aan liep, duwend en ruziënd. Ze schreeuwde, zoals gewoonlijk, maar de video nam geen geluid op.
Opa drukte op de knop om de deuren voor haar open te houden, maar dat was niet voldoende.
‘Uit,’ eiste ze, een woord dat gemakkelijk uit te spreken was.
Ik zag dat opa verward was.
Hij probeerde uit te leggen dat hij naar boven ging.
“UIT!” mompelde ze opnieuw.
En toen kwam mijn grootvader uit de lift.
Hij stond daar, zijn boodschappentas vastklampend alsof het een reddingslijn was, en hij zag er klein en verloren uit, terwijl de vrouw en haar kroost langs hem heen duwden.
Alleen ter illustratie
Er gingen twee weken voorbij.
Ik had net een dienst van twaalf uur in het ziekenhuis achter de rug. Het enige wat ik wilde, was naar huis, douchen en met mijn gezicht naar beneden in bed vallen.
Toen de deuren opengingen, kon ik meteen de chaos waarnemen, nog voordat ik ze überhaupt zag.
“Mam! Tyler heeft me weer geslagen!”
“Dat heb ik niet gedaan! Ze LIEGT!”
“Mijn hoofd doet pijn! Ik denk dat ik hechtingen nodig heb!”
“Niemand krijgt hechtingen, Amber. Het is gewoon een bultje.”
Haar kinderen gebruikten de bus als een soort klimrek: ze klommen op palen, hingen aan handgrepen en gooiden snoeppapiertjes naar elkaar.
Eén meisje (Amber, vermoedde ik) hield haar voorhoofd vast en huilde om een hoofdwond. Voor zover ik kon zien, was het niet meer dan een klein rood vlekje.
“Mevrouw, wilt u alstublieft uw kinderen laten zitten? Het is niet veilig voor ze om te staan terwijl de bus rijdt,” zei hij streng.
“Pardon?” Haar stem had glas kunnen snijden. “Heb je zeven kinderen? Nee? Vertel me dan niet hoe ik de mijne moet opvoeden!”
Ik zat rustig achterin en keek toe.
Alleen ter illustratie
Ik bereikte als eerste de lift, drukte op de knop en stapte naar binnen.
Achter me verspreidde zich chaos in de lobby. De vrouw rende naar voren, met kinderen als eendjes achter zich aan terwijl ze door de lobby marcheerde.
“Houd de lift vast!” zei ze luid.
Ik hield de deuren beleefd open, klaar voor een confrontatie.
Ze bereikte de drempel en bekeek me van top tot teen. “Ja, je moet opschuiven. Mijn kinderwagen past er niet in als jij daar staat.”
vervolg op de volgende pagina
