“Kom even bij me zitten. Ik kan wel wat gezelschap gebruiken,” zei meneer Harrison met een warme glimlach.
De jongen aarzelde en wiebelde. “Ik ben niet… ik ben gewoon…” Hij keek terug naar de automaat.
“Het is goed,” zei meneer Harrison. Zijn toon was vriendelijk maar vastberaden. “Het is te koud om hier te blijven staan, vind je niet? Kom op. Ik bijt niet.”
Na een moment knikte de jongen. Honger en de belofte van warmte wogen zwaarder dan zijn trots. Hij schuifelde naar de tafel van meneer Harrison, zijn handen diep in zijn jaszakken.
“Hoe heet je?” vroeg meneer Harrison toen de jongen ging zitten.
“Alex,” mompelde de jongen, zijn ogen gericht op de tafel.
“Nou, Alex, ik ben meneer Harrison,” zei hij terwijl hij zijn hand uitstak.
Alex aarzelde even voordat hij het schudde. Zijn greep was klein en koud.
“Nou,” zei meneer Harrison, terwijl hij naar de serveerster zwaaide, “wat dacht je van een warme maaltijd? Wat wil je? Soep, een broodje, misschien allebei?”
“Ik heb niet nodig-” begon Alex, maar meneer Harrison stak een hand op om hem tegen te houden.
“Geen discussie, jongeman. Het is mijn traktatie,” zei meneer Harrison met een knipoog. “Bovendien kan ik het gezelschap wel gebruiken.”
De serveerster arriveerde en meneer Harrison bestelde een kom kippensoep en een kalkoensandwich. Alex bleef stil, zijn handen in zijn schoot.
“Dus,” zei meneer Harrison toen het eten arriveerde, “wat brengt je hier vandaag, Alex?”
Alex haalde zijn schouders op en vermeed nog steeds oogcontact. “Ik moest gewoon even opwarmen.”
Meneer Harrison knikte en gaf de jongen de tijd.
Terwijl Alex at, begon hij te ontspannen. Aanvankelijk bewoog hij zich voorzichtig, maar al snel leken de dampende soep en de warme sandwich zijn stijfheid wat te verzachten. Tussen de happen door vertelde hij meneer Harrison over zijn leven.
de volgende pagina
