Emily zit vast in economy class op een langeafstandsvlucht en ziet hoe een man in de business class een wrede aanval uitvoert, waarbij hij tegen een moeder schreeuwt en vervolgens eten naar een stewardess gooit. Terwijl de stilte in de cabine valt, staat een 14-jarige jongen naast haar op en zet een plan in werking.
Ik zat al twee uur in een tien uur durende vlucht van Oslo naar New York en mijn nek was al stijf als karton.
Een vliegtuig in de lucht | Bron: Pexels
Economy class op internationale vluchten is pure marteling.
Eerder had een van de stewardessen het dunne gordijn dat economy class en business class scheidde gedeeltelijk open gelaten. Vanaf mijn stoel aan het gangpad kon ik door de opening kijken waar champagne rijkelijk vloeide en waar daadwerkelijk beenruimte was.
Eerlijk gezegd probeerde ik niet te kijken. Maar toen iemand twee rijen achteraan in de businessclass begon te schreeuwen, was het moeilijk om het niet te zien.
Passagiers in een vliegtuig | Bron: Pexels
Zijn stemgeluid sneed als een mes door het vliegtuig. Scherp. Een toon die te beleefd was om iets anders dan arrogantie te zijn.
“Kan iemand dit ding stil krijgen?”, snauwde hij naar een jonge moeder wiens baby onrustig was geworden. “Sommigen van ons hebben extra betaald voor rust en stilte!”
Dit ding? Wie heeft het nou over zo’n baby? Ik boog me voorover om beter te kunnen kijken.
Een vrouw fronst | Bron: Pexels
Hij was in de vijftig, droeg een donkerblauw kasjmieren jasje, zijn dure horloge flitste bij elk overdreven gebaar. Zijn lakleren loafers tikten ongeduldig op de vloer.
Het gehuil van de baby was niets vergeleken met het venijn in zijn stem. Ik zag de handen van de moeder trillen terwijl ze haar kind in haar armen wiegde.
De lucht om ons heen begon te gespannen.
Een huilende baby | Bron: Unsplash
Een stewardess kwam naar hem toe. Ze was tenger, in de dertig, met een professionele glimlach die er na een waarschijnlijk lange dag wat gestrekt uitzag.
“Meneer, wilt u alstublieft zachter praten?” zei ze zachtjes. “Moeder doet haar best…”
“Noem je dat een dienst?” Hij snoof en gooide toen met een luie polsbeweging zijn plastic bakje boeuf stroganoff weg.
Beef stroganoff | Bron: Unsplash
Het spatte op de strakblauwe blouse van de stewardess. Een dikke bruine saus morste op de stof en maakte vlekken op haar kraag en mouw.
Er klonk gezucht door de cabine. De stewardess verstijfde een halve seconde, haar wangen kleurden rood.
Zijn kin trilde lichtjes. “Meneer, dit is onaanvaardbaar.”
Une hôtesse de l’air debout dans l’allée | Source : Unsplash
Il s’est penché en arrière et a haussé le ton. “Je n’ai pas pu m’en empêcher ! Les hôtesses de l’air comme vous font peur aux passagers. Foutez le camp – envoyez votre jolie collègue.”
Mon estomac s’est retourné lorsque j’ai vu les yeux de l’hôtesse de l’air se remplir de larmes. La chaleur a grimpé le long de mon cou et mes mains se sont serrées en poings.
Autour de moi, le silence ; un silence tendu, impuissant.
Une femme qui pleure | Source : Pexels
L’hôtesse de l’air a tourné les talons et s’est dirigée vers l’allée. Des larmes coulaient sur ses joues lorsqu’elle m’a dépassée.
Je me suis retournée pour l’observer du coin de l’œil alors qu’elle se dirigeait vers l’arrière.
Personne ne s’est levé. Personne n’a rien dit. Moi y compris.
Une femme pensive | Source : Pexels
Et ça ne s’est pas arrêté là. L’homme a continué à être une nuisance.
La classe affaires n’était pas très remplie au départ, et au fur et à mesure que le vol se poursuivait, les quelques passagers qui l’entouraient ont été replacés sur d’autres sièges par l’hôtesse de l’air.
Finalement, il s’est assis seul : un îlot de privilèges, entouré d’espaces vacants.
Sièges dans un avion | Source : Pexels
“Tu peux croire ce type ?”, ai-je chuchoté à personne en particulier.
“Ouais. C’est un vrai con”, a répondu une voix discrète à côté de moi.
J’avais à peine remarqué le garçon assis à côté de moi. Il avait l’air d’avoir environ 14 ans, avec des cheveux blonds bouclés, une peau pâle et un sweat à capuche trop grand.
Un adolescent portant un sweat à capuche | Source : Pexels
Ses écouteurs étaient éteints. Ses yeux suivaient tout ce qui se passait.
“Quelqu’un devrait faire quelque chose”, ai-je dit, me sentant immédiatement hypocrite. Qu’est-ce que je faisais à part chuchoter ?
- la suite dans la page suivante
ADVERTISEMENT
