“We hadden geen middelen om naar de Hamptons te gaan,” vertelde Suellen aan Tribeca Citizen en vervolgde: “We waren daar op het strand op elke zonnige zondag – zolang het niet nat was. Het was een geweldige plek om de hele zondag door te komen.”
Op de foto hierboven genoten Suellen en haar vriend van een zeldzaam moment van eenzaamheid. Op de dag dat de foto werd genomen , was het strand helemaal van hen.
“Je had het gevoel dat je niet in de stad was – alsof het platteland van Manhattan was,” herinnert Suellen zich.
Gastheer voor de grootste antikernenergiebijeenkomst in de geschiedenis
De hectares grote vuilnisbelt die uiteindelijk het strand werd, diende niet alleen als vredig toevluchtsoord – het werd ook een krachtig podium voor sociale verandering. Op een iconische zwart-witfoto, genomen op 23 september 1979, is te zien hoe een zanderig niemandsland verandert in het hart van een massale antikernenergiebijeenkomst.
Honderden mensen zaten in het zand en genoten van de zonnige hemel, gratis muziek en een golf van controverse die 200.000 mensen naar het puntje van Manhattan trok voor wat de grootste anti-nucleaire, pro-zonne-energie bijeenkomst in de geschiedenis zou worden.
Getty Images
Het was niet alleen de menigte die de dag onvergetelijk maakte; het strand was volgepakt met beroemdheden die hun stem gaven aan de zaak. Mensen als Pete Seeger en Jackson Browne traden op, terwijl Jane Fonda een gepassioneerde toespraak hield.
De bijeenkomst markeerde een wedergeboorte van de nationale protestbeweging, die na het einde van de Vietnamoorlog in 1975 grotendeels was weggezakt.
Nu was kernenergie het doel, en de katalysator voor deze hernieuwde energie was het nucleaire ongeluk in Harrisburg eerder dat jaar.
Opvallende installaties
Battery Park Beach, of Tribeca Beach, diende ook als een dynamisch creatief podium, vol met optredens en artistieke energie. Veel kleine dansgezelschappen floreerden en kunstenaars konden het zich veroorloven om in de stad te wonen en te creëren. Rond die tijd kreeg de openbare kunstorganisatie Creative Time een subsidie om kunst naar het strand te brengen, waaronder een opvallende installatie van de plaatselijke milieukunstenaar Mary Miss.
In 1980 werd het strand het toneel voor Art on the Beach, een unieke kans voor de jonge beeldhouwster Nancy Rubins om haar stempel te drukken op deze bijzondere locatie. Toen ze 27 jaar oud was, had ze ontzag voor de enorme schaal van de locatie en de techniek erachter. Ze droeg een werk bij, gemaakt van afgedankte spullen zoals lampenkappen, slangen en kleine apparaten, die ze in grote hoeveelheden bij verschillende Goodwills haalde.
Haar creatie werd uiteindelijk een 45 meter hoge tornado van rommel.
“Het was heel vernederend om op die plek te werken. Ik was jong en het was zo enorm,” vertelde ze aan de New York Times.
Een gigantisch tarweveld
Een andere opvallende installatie op het terrein was Wheatfield – A Confrontation van kunstenaar Agnes Denes. Haar werk, een provocerend commentaar op de moderne torens, bestond uit twee hectare tarwe geplant op slechts enkele blokken van Wall Street en het World Trade Center, tegenover het Vrijheidsbeeld.
Denes en haar team spendeerden een maand aan het planten van de tarwe, waarbij ze 16 uur per dag werkte om alles voor elkaar te krijgen. Het stuk was bedoeld om het financiële machtscentrum van het land kennis te laten maken met de urgentie van de milieuproblematiek.
“Het planten en oogsten van een tarweveld op land dat 4,5 miljard dollar waard is, creëerde een krachtige paradox. Het tarweveld was een symbool, een universeel concept; het vertegenwoordigde voedsel, energie, handel, wereldhandel en economie. Het verwees naar wanbeheer, verspilling, honger in de wereld en ecologische zorgen,” beschrijft Denes het project op haar website.
Als je naar de foto’s van dit project kijkt, is het bijna net zo ontzagwekkend als het strand zelf, vind je niet?
De waarheid achter de foto van Manhattan Beach
De creatieve geest die David Vanden-Eynden en Chris Galori naar het strand bracht, is ook wat mij in eerste instantie naar dit verhaal trok. Zij staan op de foto hieronder, gemaakt door Fred Conrad, een voormalig fotograaf van The New York Times. De foto is gemaakt in 1977.
David, een grafisch ontwerper, herinnerde zich het tafereel in een interview met The New York Times in 2019: “Er was nog niets en er was een spectaculair uitzicht op de torens en de overkant van de rivier.” Hij onthulde ook dat sommige delen van de stortplaats waren afgezet voor het publiek, hoewel niet alles aan banden was gelegd.
vervolg op de volgende pagina
