Nazims bakkerij was in de hele regio bekend en trok een vaste klantenkring die geen genoeg kon krijgen van zijn overheerlijke baksels.
Mensen van alle leeftijden, en vooral kinderen, waren dol op de lekkernijen die hij maakte.
ADVERTENTIE
Nazim en zijn familie waren jaren eerder naar Rusland verhuisd, op de vlucht voor de onrust en werkloosheid die volgden op de ineenstorting van hun thuisland. Op een dag, toen hij een café binnenliep dat oosterse gerechten serveerde, was Nazim verbijsterd – het gebak daar verbleekte bij de gebakjes die hij zich uit zijn jeugd herinnerde.
Dit moment bracht hem op een idee: hij zou samen met zijn vrouw Fatima een kleine bakkerij openen en de rijke, traditionele oosterse smaken aanbieden die hij zo koesterde. Na verloop van tijd bouwde Nazim niet alleen een succesvol bedrijf op, maar ook een gezin, en uiteindelijk werd hij zowel vader als grootvader.
ADVERTENTIE
Nazim was een zachtaardige en vrijgevige man die een zwak had voor kinderen. Hij gaf ze vaak gratis gebak. Hij geloofde dat kinderen de grootste schatten van het leven waren.
Op deze specifieke ochtend begon hij zijn dag zoals hij vaak deed: zwerfdieren voeren, waaronder een sjofele Britse kat die door zijn baasjes was achtergelaten. Plotseling voelde hij een zacht tikje op zijn schouder. Hij draaide zich om en zag een jong meisje, misschien tien jaar oud, verlegen vragen of ze wat brood mocht.
Alleen ter illustratie
Bewogen door haar beleefde verzoek vulde Nazim een papieren zak met warme taarten en broodjes. Denkend aan haar welzijn voegde hij er een paar rijpe perziken en een sappige appel aan toe.
ADVERTENTIE
“Dank u wel, meneer,” zei het meisje liefjes, terwijl ze de tas tegen haar borst klemde en naar het plein liep.
ADVERTENTIE
Nazim voelde een onverwachte steek in zijn hart en kon zijn bezorgdheid om haar niet negeren.
Zonder aarzelen deed hij zijn schort af en zei tegen Fatima dat hij zo terug zou zijn. Daarna volgde hij het kind.
Net toen hij wilde roepen, zag hij een grote hond op haar af rennen. Maar in plaats van bang te zijn, begroette het meisje de hond vrolijk en gaf hem een broodje uit haar tas.
“Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht, Lucky!” zei ze.
De hond verslond de traktatie gretig. Toen liep het meisje naar een boom waar een kleine klapstoel, een schoenendoos en een rubberen bal stonden te wachten. Het werd duidelijk dat ze de hond daar had achtergelaten terwijl ze eten ging halen.
Hoewel ze er zelf ondervoed uitzag, ging haar eerste gedachte uit naar haar metgezel.
vervolg op de volgende pagina
