Op haar vijftigste dacht ze vrede te hebben gesloten met haar eenzaamheid. Geen spijt, geen banden, alleen het comfort van een ordelijk dagelijks leven. Maar op een ochtend zoals elke andere, zal een voorwerp dat op haar bank is achtergelaten al haar zekerheden aan diggelen slaan. Wat als haar verleden een waarheid verborg die ze nooit onder ogen durfde te zien? In Nantes, door herinneringen en stiltes, beleeft een vrouw de meest ontroerende hereniging.
Ze geniet van een rustig leven, zonder kinderen, zonder geschreeuw, zonder banden. Tot op de dag dat een onbekend notitieboekje, gevonden op haar bank, een verleden doet herleven waarvan ze dacht dat het begraven was. Een foto, een datum, een baby in haar armen… En die stem, in haar dromen, die haar ‘mama’ noemt.
Deze keer droom ik niet. De stem is er, achter me. Zwak, maar duidelijk. Ik sta langzaam op, elke stap voelt surrealistisch. Mijn hart bonkt in mijn borst als de klokken van de Sainte-Croixkerk op een zondagochtend. Ik trek zachtjes het gordijn dicht.
Persoon.
Niets dan de binnenplaats van mijn gebouw, in de wijk Bouffay, en de gevel van de overbuurman. Ik sta verstijfd. Dan valt mijn blik op de grond. Een schaduw. Een notitieboekje. Nee, het notitieboekje. Op de grond gevallen. Ik raap het op. Een vel papier steekt eruit.
Een geboorteakte. Clémence D. , geboren op 17 augustus 1981, Hôtel-Dieu Ziekenhuis, Nantes. Moeder: onbekend .
Een uitgewist verleden
Ik ga zitten, mijn handpalmen zweten. Deze datum. Deze voornaam. Ik zoek in mijn geheugen zoals je een oude zolder doorzoekt, in het stof van herinneringen. En plotseling verschijnt er een beeld.
Ik ben 17. Ik ben bang. Een ziekenhuiskamer. Een huilende baby. Mijn moeder naast me, streng. “Het is beter voor iedereen,” had ze gezegd. Ze lieten me haar niet eens kussen. Ze namen haar mee. Ik sloot mezelf af.
vervolg op de volgende pagina
