Het einde van het leven is een pad dat iedereen alleen moet bewandelen. Toch werd deze eenzaamheid in de laatste dagen van paus Franciscus verlicht door de liefde van de mensen om hem heen en door zijn onwrikbare vastberadenheid om tot zijn laatste ademtocht dicht bij de mensen te blijven.
Via de ontroerende getuigenis van zijn chirurg en vriend, professor Sergio Alfieri, ontdekken we een verhaal dat zowel intiem als waardig is en het pontificaat van Franciscus weerspiegelt.
Een ijzeren wil tot het einde
Ondanks zijn kwetsbare gezondheid koos paus Franciscus ervoor zijn ambt volledig uit te oefenen. Als een kapitein die vastbesloten is om aan boord te blijven ondanks de storm , verscheen hij herhaaldelijk in het openbaar, gedreven door een missie die hij had gezworen te volbrengen.
Op Paasavond eet hij opnieuw een eenvoudige maaltijd met zijn dierbaren en geniet hij van een zelfgemaakte taart, aangeboden door zijn vertrouwde chirurg . Hij lijkt opgewekt en gemotiveerd, klaar om de volgende dag de menigte te zegenen voor het Urbi et Orbi.
Als geloof kracht wordt in het aangezicht van ziekte
Maar de ziekte, die in de schaduw loert, slaat toe zonder waarschuwing. Maandagochtend, een dringende oproep: de Paus is ernstig verzwakt. Toen zijn artsen arriveerden, was hij bij bewustzijn maar stil en keek hij al uit naar het hiernamaals .
vervolg op de volgende pagina
