“Ik weet het niet…” Ik aarzelde en pakte het speeltje.
“Ga je gang,” moedigde Chris me aan toen hij het opschrift zag. “Het is maar een speeltje. Laten we eens kijken wat hij te zeggen heeft. »
Ik drukte op mijn hart, niet wetende dat onze hele wereld op het punt stond in te storten.
De stem van een klein meisje weerklonk vanuit de beer.
” Pa ? Pap, ben je daar? »
Chris bleef naast mij verstijfd staan. Ik draaide mij naar hem om en wilde de verandering in zijn gedrag begrijpen. Zijn gezicht was bleek en zijn ogen waren wijd opengesperd.
De stem ging verder.
“Papa, wanneer kom je mij bezoeken?” Ik mis je. »
Ik voelde mijn hartslag in mijn keel versnellen en ik werd misselijk. De kamer leek plotseling te klein. Chris keek me niet eens aan.
“Papa, kom je vandaag?” Kom je eens langs? Ik ben nog steeds in het ziekenhuis…”
Toen, nog een stem. Een diepere, bekendere stem doorbrak de stilte.
“Ik ben druk, lieverd. Ik kom zo. »
Het was Chris.
Het voelde alsof ik een stomp in mijn maag kreeg.
“Chris?” ” fluisterde ik. “Ben jij dat?” Echt ? »
De opname ging verder.
