Toen mijn grootmoeder de familie uitnodigde voor haar verjaardag, had ik nooit verwacht wat er zou gebeuren.
Hun gedrag brak haar hart – en ik zou het niet zomaar laten gebeuren. Wat ze deden was onvergeeflijk, dus besloot ik ze een lesje te leren dat ze nooit zouden vergeten.
Om te begrijpen waarom dit me zo hard raakte, moet je meer weten over mijn grootmoeder. Ze is een van de meest genereuze en liefdevolle mensen die ik ooit heb gekend. Toen mijn ouders gingen scheiden, sprong ze bij om mij en mijn broers en zussen op te voeden. Ze klaagde nooit en vroeg nooit iets terug. Dus voor mij is ze meer dan een grootmoeder – ze is een heldin.
Trouw aan haar attente aard wilde ze niet dat iemand zich verplicht voelde om haar verjaardag te plannen. In plaats daarvan nam ze het heft in eigen handen en organiseerde ze een verjaardagslunch bij haar thuis om haar 83e verjaardag te vieren. Ondanks haar kwetsbare gezondheid stond ze ’s ochtends vroeg op om zelf brood en gebak te bakken.
Ze maakte zelfs handgemaakte uitnodigingen – stuk voor stuk met de hand geschreven en versierd, ook al trillen haar handen nu constant. Ze verstuurde ze een week van tevoren om iedereen de tijd te geven zich voor te bereiden. Alleen al dat gebaar zou de meeste mensen ertoe hebben aangezet alles te laten vallen om erbij te zijn.
Ik was niet anders. Ik had een cadeau klaarliggen en was vastbesloten om te komen. Maar op de dag van de lunch werd ik door mijn werk opgehouden en kwam ik uiteindelijk tien minuten te laat aan.
Toen ik binnenkwam, trof ik geen gezellige drukte aan, maar mijn oma die alleen was. Ze was de afwas aan het doen en goot de overgebleven koffie door de gootsteen.
Verward en bezorgd vroeg ik haar:
vervolg op de volgende pagina
