Ik dacht dat ik een van die dagen had waarop niets goed ging. Weer een mislukking, meer tranen. Maar wat ik me nooit had kunnen voorstellen, was dat ik wakker zou worden in een park met een slapende baby tegen me aan… en een anoniem briefje dat de loop van mijn leven zou veranderen.
Als wanhoop het onverwachte ontmoet
Mijn naam is Amélie, ik ben 35 jaar oud en mijn man Laurent en ik vechten al acht jaar tegen onvruchtbaarheid. Behandelingen, onderzoeken, vervlogen hoop… Die dinsdag verliet ik alweer een doktersafspraak, mijn hart was leeg en mijn ogen waren gezwollen van vermoeidheid.
Omdat ik niet naar huis kon, liep ik doelloos naar de Jardin du Grand Rond . Het is ons toevluchtsoord, ons hoekje van rust. Terwijl ik op een bankje zat en de zonnestralen mijn hart een beetje verwarmden, viel ik in slaap zonder dat ik het besefte.
De meest schokkende ontwaking van mijn leven
Toen ik mijn ogen opende, was er iets veranderd. In mijn armen een baby. Klein, gewikkeld in een lichtgeel dekentje , vredig slapend. En in zijn kleine handje een brief.
“Haar naam is Lisa. Ik kan niet meer voor haar zorgen. Nu is ze van jou. Vergeef me. Zoek me niet meer.”
Ik raakte in paniek. Wie zou dat kunnen? Waarom ik? Naast ons stond een goed gevulde luiertas, alsof die zorgvuldig was voorbereid op een lange reis.
De schok… en de harde waarheid om te horen
Ik belde Laurent, maar ik begreep niet wat er gebeurde. Toen hij bij mij kwam, verraadde zijn blik op de baby iets. Een emotie die ik niet kon benoemen. We gingen naar het politiebureau en dachten dat het om een anonieme verlating ging.
Maar alles veranderde in een kleine badkamer, toen Lisa veranderde. Op zijn dijbeen een moedervlek die identiek is aan die van Laurent. Mijn hart maakte een sprongetje.
Toen ik hem ermee confronteerde, ontkende hij het niet. Een jaar geleden had hij een korte relatie met een vrouw die in een scheiding zat. Ze raakte zwanger. Hij wist van niets. En nu was haar baby er.
Tussen verraad en moederinstinct
ADVERTISEMENT
