Terwijl hij mijn knieën behandelde, praatten we over zijn carrière, mijn decennia op reis, de broers die we verloren hadden en hoe anders de club er nu aan toe was. Hij luisterde. Toen glimlachte hij.
“Morgen is er een rit,”
Hij zei: “De Medicine Wheel Run. Achthonderd kilometer door de Black Hills. Geen pauzes, behalve voor de benzine. Het is nu een soort Sturgis-legende.”
“En jij vindt dat ik dat moet doen?”
“Deze behandelingen maken je niet weer jong,” zei hij, “maar ze verdoven wel de pijn. De rest is aan die koppige klootzak waar ik vroeger mee reed.”
De volgende ochtend kwam ik aan de start. Vijfhonderd renners waren er, de meesten jong en de meesten vol bravoure. Razor en een paar clubleden waren er al en waren verrast me te zien.
vervolg op de volgende pagina
