Er zijn momenten waarop alles verandert. Momenten waarop één enkele zin alles wat we dachten te hebben vastgelegd, in duigen kan laten vallen. Die dag, toen mijn schoonmoeder me in de ogen keek, met tranen over haar wangen, en me vroeg of ik haar baby’s wilde adopteren, wist ik dat ons leven voorgoed zou veranderen.
Een verenigd gezin… tot de onverwachte aankondiging
Met mijn man Alain leidden we een eenvoudig en gelukkig leven. Drie jongens, een huis vol gelach en plannen in gedachten. Op de avond van zijn 27e verjaardag, omringd door onze dierbaren, leek alles perfect. Totdat Laurence, zijn moeder, haar glas hief.
“Ik ben zwanger… van een tweeling,” zei ze emotioneel.
Er viel een stilte. Sommigen applaudisseerden, anderen bleven sprakeloos. Alain liet van zijn kant zijn woede blijken. Ik stelde hem gerust, want ik begreep dat deze mededeling botste met onze eigen strijd om een vierde kind te krijgen. Laurence, 51, was zwanger geraakt via IVF, een beslissing die ze alleen had genomen, zonder het aan iemand te vertellen.
Vreugde, drama… en een hartverscheurend verzoek
Een paar maanden later beviel Laurence van twee prachtige jongens. De bevalling was zwaar, maar ze straalde. Kort na de geboorte gebeurde er iets tragisch: Bernard, haar man, verloor het leven bij een auto-ongeluk.
De pijn is verschrikkelijk. We omringen hem, helpen hem met de verzorging van de tweeling en helpen hem door deze beproeving heen. Toen, op een middag, vroeg ze me of ik even alleen wilde zijn.
“Jessica, beloof me dat je mijn zonen adopteert als ik er niet meer ben,” zei ze met trillende stem.
vervolg op de volgende pagina
